Nooit weg geweest
ken, enkele handschriften. Mijn vader vertelde
me dat hij gevraagd had aan een R.K.-geestelijke
naar de waarde van sommige boeken. Het ant
woord luidde: "Voor de waarde van één boek kan
een kathedraal gebouwd worden".
Tijdens WO II
Men maakte zich steeds meer ongerust over een
eventuele roof van dit alles door de Duitsers. De
klokken van de stad werden uit de diverse to
rens gehaald en weggevoerd. De klokken van de
Walburgkerk mochten blijven. Het waren mo
numenten. Alle mensen moesten hun koper in
leveren. De meesten gingen de koperen voorwer
pen begraven in de tuin. Ook de kerk nam toen
maatregelen. De koperen doopvont werd inge
metseld. Er hing een foto aan de buitenkant zo
dat je kon zien wat er in zat.
En wat moest er met de kostbare boeken ge
beuren? Ze moesten verdwijnen uit de Librije.
De boeken werden losgemaakt, de kettingen ble
ven zitten. Ik mocht mijn vader helpen ze uit
de Librije te halen. In de zijbeuk naast de con
sistoriekamer zaten twee deuren. Achter de eer
ste deur links ging een wenteltrap naar een bo-
venboekerij of bovenlibrije. Hier zat mijn vader
vaak te werken. Achter de tweede deur zat een
kluisdeur. In die kamer achter de kluisdeur heb
ik mijn vader geholpen met het opstapelen van
de kostbare boeken uit de Librije. Ik mocht er
met niemand over praten. Ze zijn na de oorlog
teruggebracht.
Later zijn ze nog een keer van de ketting gehaald.
Dat was in 1948 bij de torenbrand. Op een foto
heb ik gezien dat ze weer teruggezet zijn door
leerlingen van de Vakschool. Waar ze toen van
daan kwamen weet ik niet. Het belangrijkste is
dat ze er nog zijn.
Mijn vader wist dat de collectie bijzondere
boeken belangrijk was voor de wetenschap. Hij
was autodidact. Hij deed aan zelfstudie Latijn.
Zo kwam hij te weten wat voor soort boeken er
waren. Er lag bijvoorbeeld een originele Coper-
nicus. Er is aan hem in 1952 de zilveren anjer
uitgereikt door prins Bernhard. Deze anjer werd
uitgereikt aan mensen die zich op een bijzonde
re manier hadden onderscheiden. Van die uit
reiking is een foto gemaakt, die ik aan iedereen
liet zien want ik was zo trots als een aap.
Hij heeft een boekje geschreven over dit alles.
Getiteld: Wandeling door de St. Walburgskerk. Hij
bleef rondleidingen geven. In de zomer van 1965
is hij, nadat hij 's morgens even naar het kerkelijk
bureau was geweest in de Lange Hofstraat, op de
hoek van de Lange Hofstraat en het gemeente
huis bezweken aan een hartaanval. Er was een
rouwdienst. Tijdens het spelen van Voorwaarts
Christen Strijders werd hij de hoofduitgang on
der de toren uitgedragen. Dit was de eerste keer
dat deze uitgang werd gebruikt bij een uitvaart.
Hij is begraven op de Warnsveldseweg. 0
ZUTPHEN 51
z
Koster Kiezebrink studerend in de Librije.
Prins Bernhard speldt H.H. Kieze- De terugkeer van de boeken
brink de zilveren anjer op. in de Librije na de brand in
1948.
In het laatste nummer van Zutphen van 2018 stond een artikel met
de vraag: Waar waren de boeken van de Librije in de oorlog? Dat
is nu duidelijk. De boeken zijn toen de kerk niet uit geweest. Dat
Rikie Matser de kluis als te klein aanduidde, is ook verklaarbaar.
Die kluis is na de oorlog verdeeld in een ruimte voor een machine
voor de vochtigheidsregeling voor de Librije en de huidige kluis;
dat heeft ze zich niet gerealiseerd. In de tijd van Kiezebrink was die
kluis 3 bij 4 meter. En die foto van de terugkeer moet in 1948 ge
maakt zijn. Jan Frings
2019 2
