Familieberaad
Anneke Kiffer aan de was. (collectie J. Rossel)
ken moeizaam verlopen, uitstaande concept
teksten waar achteraan gebeld moet worden
voor een reactie, het zoeken van namen bij
personen op de foto's. Deze werkwijze kost
enorm veel tijd. Soms lijkt het of er enige
twijfel doorklinkt over het welslagen van zijn
project, vooral als hij verzucht:
Dit alles maakt het project buitenge
woon bewerkelijk, moeilijker dan het proef
schrift. Ook planning is lastig. Dit project is
eigenlijk iets voor een werkgroep.
Makkink had het zichzelf inderdaad niet
gemakkelijk gemaakt. Doordat hij vooral
over de 'gewone' Warnsvelders wilde schrij
ven, stond hij telkens weer voor hetzelfde
dilemma. Wie noem je wel, en wie niet? En
hoe leg je daarover verantwoording af aan de
opdrachtgevers en vooral aan je toekomstige
lezers, diezelfde 'gewone' Warnsvelders? In
zijn eigen woorden:
Meelezende beoordelende Warnsvel
ders zijn kritisch, ook ten aanzien van wie er
wel en wie er niet worden vermeld en wie er
wel of niet belangrijk zijn. Een gevoelig punt,
omdat er heel veel mensen "belangrijk zijn"
in een organisatie of gemeente. Veel over ge
discussieerd. Het vergt een aparte studie te
beoordelen hoe belangrijk iemand was of is.
Dit boek gaat uitdrukkelijk niet om belangrij
ke Warnsvelders (iemand anders maakt een
boek over hen) maar om de gewone Warns-
velder. Mensen in dit boek op een voetstuk
zetten is unfair tegenover de mensen die ook
veel gedaan hebben en niet worden genoemd.
Daarom veel namen geschrapt. Anderzijds is
het noemen van namen wel van belang i.v.m.
de herkenbaarheid van de verhalen en de be
trokkenheid van de lezers. Voortdurend zoe
ken naar evenwicht en compromis.
Door Makkinks onverwachte overlijden leek
het boek plotseling van de baan. Veel Warns-
velders dachten dat ook. Meer dan eens
werd ik daarover aangesproken, en liet men
tegenover mij zijn spijt blijken dat het boek
er nu wel nooit zou komen. Vooral mensen
die door Makkink persoonlijk benaderd wa
ren, waren bang dat hun verhalen, anekdotes,
geschiedenissen, afbeeldingen en andere be
langwekkende informatie voorgoed verloren
zouden gaan. Ik vond dat dit niet mocht ge
beuren. Ik was vanaf het begin betrokken bij
het boek vanwege de redactie van de foto's.
Al in 2004 had ik veel foto's op een cd ge
zet, waaruit Henk kon putten. Makkink had
inmiddels te veel verhalen over te veel Warns-
velders verzameld om dat allemaal zomaar
onder het stof van de geschiedenis te laten
verdwijnen. Ik trok de stoute schoenen aan
en liet de familie Makkink weten dat ik - met
hun goedvinden - het boek wilde voltooien.
Na familieberaad kreeg ik hun toestemming.
Zo veel mogelijk in Makkinks geest heb ik
geprobeerd de draden die hij los had moe
ten laten, op te pakken. Dat bleek nog lang
niet eenvoudig. Veel conceptmateriaal bleek
102 ^utphen - 2012/4
