mekare praoten!" gaf ik daorop in aove
waeginge. Tj begint met te zeggen, dat ik
wol gek lieke, umdat ik niet krek zoo han-
dele as rechtevoart ieder en eene döet. De
landbouwleeraars die zoo now en dan hier
komt um veurdrachten te holden, zeggen al-
lemaoie, dat et veuile baeter is, den mest un
tied lang gestreujd op 't land te laoten liggen
en now noëm i'j dat maor zoo klakkeloos
un gekke maniere van doen. 't Is toch niet
te denken, dat zukke gelearde mensen ons
zollen an de galge raoden.
Nee Grades! dat wil der bi'j mi'j niet in! Ik
vraog ow ens: waorumme zollen ze ons ver-
keard raoden: ze wodden er jo van betaald
um ons goed te roaden en hebt er ook fe-
naol niks geen veurdeel bi'j as ze 't verkeard
doen? Baovendat: die mensen laeren zoo
iets niet, of de waorheid er van is deur heel
wat proeven an-e-teund. Niks is toch makke-
lukker, as daorumtrent proeven te nemmen.
En wat now ow tweede zeggen betreft: ik
bin 't volkommen met ow eens, dat de mest,,
die acht dagen op 't land hef elaegen, niet
zoo goed meer is, as toe i der wodden op-
e-bracht. Un kind kan dat wal begriepen.
Maor wat gif dat? De meststoffen zint in den
grond etrokken en dat is jo krek zoo as 't
waezen mot."
"Dat is alles goed en wal!" zeg Grades da
orop, - "alles goed en wal! Maor 't blif mi'j
toch veurkommen, da'j 't niet bi'j 't rechte
ende hebt. Ik hebbe zoo 'n old varzenboek
dat op-e-steld is deur un zekeren De Gé-
nestet en daorin steet dit varsjen:
"Niet in de scholen, neen, heb ik gevonden
En van geleerden, och! weinig geleerd,
Wat ons de wijzen als waarheid verkonden,
Straks komt een wijzerdie 't weg redeneert"
Zie Gait, die geleerden zint met un boel
zaken veul baeter op de heugte as ik en i'j
en 'k hebbe van die Landbouwlaezingen
ook un hoopen elaerd. Maor toch: we mot
ten bi'j onze wark niet alleene op 't oordeel
van anderen afgoan.
We bint tegenaover ons zelf en onze huus-
genooten niet verantwoard, azze we 't beet-
jen verstand, dat ons deel ewodden is, niet
gebruuken en heeiemaole an den leiband
van anderen blieven loopen. En wat now die
landbouwleeraars betreft: ze vertelt ons toch
ook, dat we lupinen en zuk soart van gewas
sen motten verbouwen en die onder 't land
ploegen as groenbemestinge, umdat die ge
wassen zooveul vluchtige meststoffen uut de
locht töt zich nemmen. Maor nöw vraog ik
op mien beurte: zint er in onzen gewonen
stalmest niet ook van die vluchtige meststof
fen? En zoo ja! Wat mot daorvan dan terech
te kommen, as i'j den mest zoo biester lan
ge op 't land laot liggen? Mi'j duch, 't mot
schae veur de hand waezen. En wat ducht
ow dan Gait?"
"k Weet niet, wa'k daorvan denken mot,
Grades!" zeg ik. "Maor mi'j kump toch veur,
dat luu, die met den landbouw zoo goed op
de hoogte zint, an dat bezwoar bi'j 't mesten
wel zult edacht hebben."
"An e-dacht hebben ze der natuurluk wal,
maor of ze der wal 't volle gewicht an ehecht
hebt, is un andere vraoge. Deur onverstand
gaon zoo verschrikkeluk veul goeie dingen
verloarne. leder en eene weet, hoe slecht
et is veur gruus en steenkollen, um lange in
de open lucht te liggen: un boel warmtever-
mogen raken ze kwiet. En wie zien wil, hoe
veul van die kolen er niettemin liggen in alle
wear en wind, mot maor ens gaon kieken
naor de bargplaatsen bi'j 't spoorwegstatsjon
in Zutphen bi'j veurbeeld. Ook de mest is
veur un goed deel as brandstof te beschou
wen, waorop et licht en ook wear en wind
un grooten invloed hebben en veural in de
bouweri'je is de spreuke van toepassinge:
"Wie het kleine niet eert
Is het groote niet weerd."
Zoo sprak Grades en toe wunsten hi'j mi'j
wal te rusten. En 't zelfde wuns ik ook de
laezers van dit stuksken.
GAIT VREEMAN
ZUTPHEN
