13
Duitsers 6 huizen aan de Bernhardlaan
(vlak achter ons) in brand gestoken. Ze
moeten vernielen, 't Weeshuis heeft het
zelfde lot ondergaan.
We horen tanks, 't geluid verstomt ook
weer.
Nog alle dagen heeft de kok kans gezien
tussen de aanvallen door wat voor ons
te koken., nu vandaag zal het niet gaan,
we duiken weer naar beneden, want het
vuur wordt steeds heviger en 't wordt niet
meer rustig. Gieren en bulderen, mitrail
leren, de hel is wel losgebarsten. Wat
zal ons lot zijn? We wachten gelaten af.
Moed en vertrouwen zeggen we tegen el
kaar. Zo gaat de dag voorbij en gaan we
de nacht in.. Wel lijkt het soms wel wat
minder te worden, maar even later neemt
het vuren weer in hevigheid toe.
7 april. Om 4 uur is het ontzettend. We
kunnen niet rustig op onze matras blijven
iggen, gieren, ontploffen van granaten,
mitrailleurvuur, tanks horen wij rijden, 't
is of het huis boven ons staat te schud
den. Als er een deel instort, zullen de
kelders het dan houden? We hopen het.
't ls angstig, een vreselijk gebeuren. Hoe
kunnen mensen zulke helse machines
uitvinden?
In de marge: De patiënten zijn bijzonder
flinkzouden we bevrijd worden? Hevi
ger kan het niet worden als het nu is me
nen wijmaar je kunt niet weten
Eindelijk om 9 uur wordt het rustig. Na
veel aarzelen zullen we ons toch naar
boven wagen. Wat ons oog te zien krijgt
is hier in geen woorden uit te drukken, de
verwoestingen zijn verschrikkelijk, zowel
in 't huis als daarbuiten, grote takken van
de bomen af, je kijkt van achteren naar
voren, van links naar rechts door het huis
heen en plots klinkt de roep: "'t Huis
staat in brand!" En zowaar, de linkervleu
gel, die 10 jaar geleden geopend werd,
brandde hevig.
In de marge: 't Bleef rustig, maar we
wisten niet hoe de toestand was. 't Is nu
9 uur s morgensgeen Duitsers te zien
maar ook geen Tommy's!
De mannen, die in huis waren als de
j*2HK
Afb. 3: Prins Bernhard op de (vernielde) brug
op de Deventerweg.
co-assistent, de timmerman, de broeder,
naar boven. De klerk naar de brandweer:
niemand aanwezig. Onze buurtbewoners
zagen het, kwamen aanlopen met bijlen,
emmers, schoppen enz. In grote getale
maakten we een ketting vanaf de Berkel
naar 't huis. En zo met vereende krachten
werden de emmers water doorgegeven en
trachtten we de brand meester te worden
Om 10 uur ongeveer stonden er eens
klaps "Tommy's" op het dak en klonk de
mare ,dat we "vrij" waren tot aan de Ber-
kelbrug (een paar minuten voorbij ons)
en niettegenstaande alle ellende ging er
een gejuich op en zongen we ons aloude
Wilhelmus. Wat we dachten? Wat we
voelden? Dat is niet te zeggen, ik hoop
dat ge ook eens, zij die dit verhaal zullen
lezen, (dit) ook zullen beleven, maar God
geve dan zonder oorlogsgeweld.
Om 4 uur 's middags waren we de
brand meester. De vleugel brandde voor
een groot deel uit, is dus niet meer te
gebruiken, 't Granaatvuur was onder het
blussen al weer losgebarsten en in de
