Nannie Albers- Bloemendaal
Wat kunnen kleine, simpele dingen toch
vaak aardige herinneringen oproepen.
Bij het opruimen van een lade vol oude
spullen vond ik een ringetje. Het lag op
een "bedje" van vergeelde watten. Ooit
zal het in kinderogen een sieraad zijn
geweest, maar dat was het nu bepaald
niet meer. Toch poetste ik het wat op en
terwijl ik dat deed, dacht ik na over de
herkomst.
Ineens wist ik het weer: het was een
cadeautje van 'zeepmagnaat' Scholten.
Wie dat was? In Zutphen stonden (en
staan) de zgn. Evekinkwoningen. Bij alle
Zutphenaren en Zutphenezen nog altijd
bekend.
In één van die huizen woonde aan het
begin van de twintigste eeuw een Schol
ten. Hij verkocht wasmiddelen. Een
winkel had hij niet, hij ventte zijn waren
uit met een kar die getrokken werd door
twee honden. Beide liepen in een solide,
leren tuig.
Op deze manier bracht hij zijn waar - in
hoofdzaak zeeppoeder, zeep en aanver
wante producten - aan de man, of liever
gezegd: aan de vrouw. De huisvrouwen
waren blij met de bezorging op vaste
dagen.
Scholten werkte hard, was vriendelijk en
hulpvaardig. Het is niet onaannemelijk
dat hij, mede door deze eigenschappen,
een zekere mate van welstand bereikte.
Voor de honden had hij een onderkomen
op de Houtwal. Die deed z'n naam alle
eer aan, want er lagen honderden gehak
te bomen voor de houthandelaar. Maar
voor de honden was er een stenen bouw
sel, tevens opslagplaats voor de handel
van Scholten. Hij verzorgde de dieren
goed. Niemand maakte er aanmerkingen
over.
Nu zult u zeggen "Wat heeft dit nu alle
maal te maken met het ringetje?" Het ant
woord is simpel: in de pakken zeeppoe
der zaten wel eens van die piepkleine ca
deautjes voor de kinderen, bijvoorbeeld
een glazen stuiter ofeen ringetje. Een
soort klantenbinding, kleine geschenken
onderhouden immers de vriendschap!
Nooit had ik meer aan de hondenkar
gedacht - de laatste die Zutphen gekend
heeft. Het ringetje heb ik weer zorgvuldig
opgeborgen.
Scholtens hondenkar
