orkest, waarin hij figureerde als violist.
Een van zijn leermeesters op dit instru
ment wist daarover te vertellen dat hij een
zeer emotioneel vibrato had: "Als Anton
een mooie toon had gevondenhield hij
hem altijd extra lang aanwaardoor hij
achterop raakte en zo het hele stuk liet
mislukken.
Over zijn studiekeuze heeft IJsseling zelf
ooit
"Mijn maatschappelijk leven is bepaald
door mijn broer in Nederlands Oost - In-
dië. Ik wilde daar ook naar toe. Maar
mijn moeder vond het niet prettig en
daarom ben ik gaan studeren.
Ik koos biologie door mijn grote belang
stelling voor de natuur en ook omdat je er
twee kanten mee uitkunt: research en na
tuur. Ik heb voor het onderwijs gekozen.
In 1928 solliciteerde ik aan het Christelijk
Lyceum in Almelo en werd er nog aange
nomen ook.
In deze stad werden uit zijn huwelijk met
Ruth Deborah Voskuil drie kinderen gebo
ren, een dochter Joke en twee zonen: Paul
Cornelis en Melchior Diederik.
IJsseling sloot ook daar zijn studie af in
1930 toen hij promoveerde op een studie
over de ademhaling van de wijngaardslak,
geschreven in de Duitse taal bij de grond
legger van de vergelijkende fysiologie in
Nederland, prof. dr. Hermann J. Jordan.
De ooit zo begeerde wapenrok heeft IJsse
ling evenwel nooit gedragen; hij had broe-
derdienst en bovendien maakten de erva
ringen van de 1e wereldoorlog hem tot
pacifist. Die ideologie werd later door het
gebeurde in Duitsland tijdens het Hitier-
regime enigszins bijgesteld: "In geweld zie
ik geen middel tot vrede. Ik ben misschien
een romantisch idealist, maar het risico is,
dat je idealen niet altijd kunt bereiken.
Ook de Apeldoornse jeugd heeft hij nog
enige jaren onderwezen, alvorens hij sol
liciteerde naar het rectoraat van het
Christelijk Lyceum te Zutphen.
Naar Zutphen
Op 1 september 1947 werd dr. IJsseling,
hij was de laatste sollicitant, in die functie
aangesteld en daarbij nam hij de taak op
zich om - van het zich door de oorlogs
handelingen zwaar gehavende gebouw
van het Christelijk Lyceum weer een
volwaardige school te maken.
Hoewel dr. IJsseling zich ook op maat
schappelijk terrein bewoog, o.a. als lid
van de reclasseringscommissie van de
jeugdgevangenis en als provisor van het
Oude en Nieuwe Gasthuis en als ouder-
ing van de Hervormde Gemeente, moe
ten we hem in de eerste plaats zien als
een "schoolleider" die de gave had stu
ring te geven aan een groot corps van le
raren en medewerkers van het latere
Baudartius College.
Zijn pedagogische kwaliteiten daarbij zijn
van onmiskenbaar belang geweest voor
de ontwikkeling en de sfeer in deze
school, waar in de jaren vijftig de eerste
Papoea's, die in Nederland middelbaar
onderwijs gingen volgen, heel bewust
werden geplaatst.
Hij trad aan toen het nog mogelijk was
voor een rector om al zijn leerlingen bij
naam te kennen, en dat hield hij vol tot
aan zijn vertrek! Dat vond in 1969 plaats
in het toenmalige schoolgebouw aan de
Isendoornstraat, waarvan hij de "bouw-
rector" was. Tot dat ogenblik kon men
hem dagelijks vinden in de hal bij het be
gin van de lessen.
Sigaar
De door hem zo geliefde sigaar was ook
daar zijn metgezel, zoals zijn kamer niet
zelden blauw stond van de walm: dat kon
nog in die tijd! Zelfs voor een bioloog die
zich speciaal met ademhaling had bezig
gehouden! Hij was daarbij een gastro
noom, een epicurist die zich de gaven
van de Bourgondische tafel gaarne liet
60
rt
