Duitse soldaat kwam het huis binnen, op
zoek naar schoonmaakmateriaal voor zijn
wapen. Hij adviseerde de familie om dek
king te zoeken in de hal van het huis en
niet in de kelder. Het gevaar om opgeslo
ten te raken in de kelder van een bran
dend huis zou te groot zijn. Dit advies
werd opgevolgd. Nog vaak denkt Henk
Dykman aan deze vijandelijke soldaat,
die met de dood voor ogen en in het
heetst van de strijd niet alleen aan zich
zelf dacht, maar ook aan de veiligheid
van wildvreemde mensen. Hij redde met
zijn advies waarschijnlijk het leven van
de achtergebleven Dijkmannen. De
school en het huis lagen nu in de frontli
nie. Granaten sloegen dicht bij in. Toen
uiteindelijk de inslagen stopten ging Jan
Dijkman voorzichtig buiten kijken. Bij het
openen van de deur hoorde hij pas het
mitrailleurvuur, hij vluchtte net op tijd
weer naar binnen, want rond het huis vie
len nog dichterbij mortiergranaten. Even
later werd de oranje gloed van vuur, af
komstig van vlammenwerpers, zichtbaar.
Jan Dijkman liep weer naar buiten en al
DutchDutch roepend maakte hij duide
lijk dat er hier geen Duitsers meer waren.
Het vuur doofde toen een deel van de fa
milie ook tevoorschijn kwam. Daarna, in
de gang, vond de zeer emotionele ont
moeting plaats met de eerste Canadezen.
Ook na deze ontmoeting bleef het een
korte tijd gevaarlijk rond de school.
Duitse sluipschutters en mitrailleurs vuur
den van verschillende kanten op de Ca
nadese infanterie, die op de buik op de
Looërenk moest blijven liggen. Vooral het
vuur dat van de hoge gebouwen van het
psychiatrische ziekenhuis Het Groot
Graffel kwam, zo'n 300 meter verder
naar het noorden, was moeilijk te neutra
liseren. De Canadezen bij Dijkman vroe
gen per radio om steun van de artillerie.
Een stuk rijdend geschut met een zwaar
kanon kwam via de Dennendijk en de
boerderij Berghege naar de Looërenk,
vanwaar de paviljoens van het ziekenhuis
stuk voor stuk werden beschoten en erg
beschadigd. De aanwezige patiënten en
Loopgraven bij Het Groot Graffel.
'•'.vjfv
6
