COLUMN
'DE POLSBROEK BESTAAT NOG,
MAAR HET IS ER NIET MEER'
WETHOUDER
MATHIJS TEN BROEKE
OEKE
DE OUDE PIJP
(fragmenten uit een oud Zutphens
lied over de Polsbroek)
Er was een klein stadsdeel in onze stad,
Dat was de Polsbroek geheten,
Waarom ze feitelijk de Pijp werd genoemd,
Niemand zal dat nooit weten.
Daar was veel vriendschap, men hielp daar elkaar,
Al was er ook wel eens een vete,
Dan knokte men, sloeg men elkaar bont en blauw,
Maar men was het weer gauw vergeten.
Nu staat er de Miro, het grootkapitaal,
Ze gingen hun geld investeren,
Waar toen eens de Wienerbarstond,
Kun je de auto parkeren.
Groenesteeg, Hogestraatje, ze zijn er niet meer,
Een bulldozer ramde het allemaal neer,
De polsbroek bestaat nog,
Maar het is er niet meer.
MATHIJS TEN BROEKE IS SINDS
MEI 2018 WETHOUDER CULTUUR
ERFGOED. HIJ IS GEBOREN EN
GETOGEN IN HET ZUTPHENSE
WATERKWARTIER EN STUDEERDE
JOURNALISTIEK AAN HOGESCHOOL
WINDESHEIM.
Als kind wist ik niet beter. Een binnenstad die vol staat met monumentale
panden was niet bijzonder, maar gewoon ónze binnenstad. Maar toen ik als
9-jarige op een dag al het beton in Almere aanschouwde, begon ik een heel
klein beetje te beseffen dat zo'n mooie binnenstad misschien niet normaal
was. Onnodig veel jaren gingen er nog overheen voordat ik ook begeesterd
werd door de achterliggende verhalen van die rijke Zutphense historie. Wat
daarbij niet meehielp is dat sommige delen uit onze historie onzichtbaar ver
weggestopt zitten.
Zo stond boodschappen doen voor mij gelijk aan 'naar de Miro gaan', de
grote supermarkt aan de Polsbroek. Pas ver na mijn tienerjaren kwam ik
erachter dat voor de bouw van die Miro een complete volkswijk met al haar
historie aan de kant geschoven is. In 1971 besloot het gemeentebestuur dat
de wijk plat moest. Met goede of slechte redenen kun je stenen weghalen,
maar verhalen blijven altijd bestaan. Het is een keuze om deze te laten zien
of juist weg te stoppen.
Voor mij betekent samenleven ook samen geschiedenis schrijven en
die gezamenlijke geschiedenis delen. Op die manier hoef je niet iedere
Zutphenees bij naam en toenaam te kennen om je er toch enigszins
verbonden mee te voelen, want je bent onderdeel van hetzelfde verhaal.
En als belangrijke hoofdstukken voor sommigen onbekend zijn, dan is de
kans groot dat bij keuzes voor de toekomst van Zutphen, niet iedereen
zich gekend voelt. Daarom vind ik dat ook de verhalen uit de Polsbroek
zichtbaar moeten zijn, in het straatbeeld. Niet om het leven van toen te
romantiseren, maar om te ervaren waar onze gemeenschap vandaan komt
en dus wat we gemeen hebben. En daarbij, als ik 'naar de Miro ga' richt
ik mijn ogen liever op een historische foto dan op wat er deze week in de
Bonus is.
30
