BIJZONDERE INDELING
Kerkhof 8 heeft een bijzondere
indeling. Deels ontstaan omdat het
achterhuis er later is bijgebouwd. Na
de entree aan 't Kerkhof volgt via een
trapje naar boven een lange gang.
Op deze bel-etage bevindt zich de
woonkamer met fabuleus uitzicht op
's Gravenhof en de Walburgiskerk en
daarachter de bescheiden keuken.
Aan het einde van de lange gang is
er weer een trapje naar beneden en
dan kom je via een tussenruimte,
vermoedelijk ook later bijgebouwd,
in de tuinkamer. Ook is er een deur
die leidt naar een binnenplaatsje,
grenzend aan de stadsmuur. Dit
plaatsje deelt Gillis de Jager met zijn
buren op Kerkhof 10. Een deur in de
stadsmuur leidt vervolgens naar de
tuinen. Gillis: 'Elk huis heeft een eigen
tuintje, grenzend aan De Bleek. De
tuin is een heerlijke plek. Ik zit er ook
heel regelmatig. Vorige week ben ik
echter buitengesloten omdat de deur
in de muur op slot was gedaan. Nu
hebben we een codesysteem met
wasknijpers zodat we van elkaar
kunnen zien of we in de tuin zijn of
niet.'
VERZAMELAAR
Op de bovenverdieping heeft
Gillis aan de voorkant een grote
werkkamer. Een groot houten bureau
met daarop een computer biedt een
imposante werkplek. Ook weer met
dat mooie uitzicht op 's Gravenhof
en de Walburgiskerk. 'Ik zit hier
dagelijks te werken en heb er niet
altijd meer erg in hoe fantastisch deze
plek is. Maar dat is het natuurlijk wel
degelijk.' Gillis is een verzamelaar en
houdt van spullen met een verhaal.
Ook lezen is een grote liefhebberij
van hem. 'Ik probeer wel boeken weg
te doen, maar er komen ook steeds
weer nieuwe bij.'
EEN EXTRA JASJE
Kerkhof 8 en 10 werden in 1977
aangekocht door het Wijnhuisfonds.
Beide huizen verkeerden toen in
erbarmelijke staat. De kappen zijn
vervangen en enkele binnenmuren
zijn destijds weggebroken. Gillis: 'Je
moet er wel gevoel voor hebben om
in een monumentaal pand te wonen.
Het kan er behoorlijk tochten, dus
in de koude maanden doe ik vaak
een extra jasje aan of een sjaal om.
Dat heb ik er graag voor over. Ik ben
heel tevreden met mijn huis, maar bij
de restauratie in 1977 zijn er keuzes
gemaakt die nu misschien niet meer
gemaakt zouden worden. Binnen is
het eigenlijk heel strak getrokken,
terwijl er ook ooit een schouw in
heeft gezeten en paneeldeuren.
Maar ik begrijp dat soort keuzes
hoor. Middelen zijn nu eenmaal niet
onbeperkt. Bovenal is het natuurlijk
prachtig dat het Wijnhuisfonds deze
huizen heeft weten te behouden voor
de stad.'
11
