Kopje thee
Martinetsingel valt het een beetje weg in het ensemble van
alle gebouwen en de hoge toren van de Walburgis', vult man
Arnold haar aan. 'Aan de kant van het Kerkhof zie je slechts
een klein deel van het huis. Maar het is zo'n zeventien meter
lang en zes meter breed, dus het is best groot.'
Arnold en Mieke kochten het huis in 2006. Arnold was toen
al een tijd burgemeester van Zutphen. Het verhaal van hun
huis Mispelblom begint bij Johan Jasper Abraham Kruijff,
destijds burgemeester van de gemeente Steenderen. 'In zijn
functie van burgemeester heeft deze meneer Kruijff zich
enorm ingezet voor het behoud van monumentale panden
in het stadje Bronkhorst. Begin jaren '70 van de vorige eeuw
had hij de droom om samen met zijn vrouw Rietie Kruijff-
Leijs zijn liefde voor monumenten en kennis van restaureren
nog één keer om te zetten in een project voor henzelf. Via de
toenmalige voorzitter van het Wijnhuisfonds, Minus de Jonge,
werd hij geattendeerd op een vervallen pand op De Bleek.
Het was in eigendom van de gemeente en Kruijff mocht het
kopen onder voorwaarde dat hij het zou restaureren en dat de
gemeente eeuwigdurend recht van eerste koop zou hebben.
Dat is nog steeds zo. Johan en zijn vrouw Rietie hebben het
gekocht en namen architect Wim Heineman in de arm voor
de restauratie. Deze architect is eerder dit jaar overleden,
maar was een autoriteit op het gebied van restauratie.
Helaas gebeurde er iets treurigs, want op het moment dat de
bouwtekening klaar was, overleed de burgemeester in 1971 op
63-jarige leeftijd. Zijn vrouw bleef alleen achter en kwam voor
een dilemma te staan: in haar eentje de restauratie aangaan
of het huis weer verkopen? Na lang wikken en wegen besloot
ze om de droom van haar man waar te maken en uiteindelijk
heeft ze bijna 35 jaar in dit huis gewoond.'
Het eerste contact tussen mevrouw Kruijff-Leijs en Arnold en
Mieke kwam tot stand dankzij de ouders van Arnold. 'Meneer
en mevrouw Kruijff waren kennissen van mijn ouders.
Zodoende zijn Mieke en ik, toen ik nét burgemeester was, al
een keer op de thee geweest bij mevrouw Kruijff. Ik heb me
toen blijkbaar laten ontvallen dat zij op het meest begeerde
plekje van de stad woonde. Niet wetende welke impact dat nog
zou krijgen.'
Jaren later, in 2005, belde mevrouw Kruijff Arnold weer op.
'Vanwege haar afnemende gezondheid kon ze niet langer in
het huis blijven wonen, waardoor ze het wilde verkopen. Ze
vroeg of Mieke en ik geïnteresseerd waren. Op het moment
dat zij belde hadden Mieke en ik helemaal geen intentie om te
verhuizen. We woonden toen aan de Deventerweg op nummer
52 en hadden net een flinke verbouwing achter de rug. Omdat
het al een paar jaar geleden was dat we thee bij haar hadden
gedronken, wisten we ook niet meer zo goed hoe het huis
eruit zag. In onze herinnering was het niet zo groot en vrij
donker. Dat het plekje prachtig was, wisten we natuurlijk wel.
We zijn opnieuw een kopje thee gaan drinken bij mevrouw
Kruijff en wisten meteen: 'Dit is een unieke kans op een unieke
plek. Als we de kans krijgen, moeten we het doen.' Omdat ik
burgemeester was en het daarom zuiver wilde houden, heb ik
het helemaal uit handen gegeven aan de makelaars. Ik heb een