Kopje thee Martinetsingel valt het een beetje weg in het ensemble van alle gebouwen en de hoge toren van de Walburgis', vult man Arnold haar aan. 'Aan de kant van het Kerkhof zie je slechts een klein deel van het huis. Maar het is zo'n zeventien meter lang en zes meter breed, dus het is best groot.' Arnold en Mieke kochten het huis in 2006. Arnold was toen al een tijd burgemeester van Zutphen. Het verhaal van hun huis Mispelblom begint bij Johan Jasper Abraham Kruijff, destijds burgemeester van de gemeente Steenderen. 'In zijn functie van burgemeester heeft deze meneer Kruijff zich enorm ingezet voor het behoud van monumentale panden in het stadje Bronkhorst. Begin jaren '70 van de vorige eeuw had hij de droom om samen met zijn vrouw Rietie Kruijff- Leijs zijn liefde voor monumenten en kennis van restaureren nog één keer om te zetten in een project voor henzelf. Via de toenmalige voorzitter van het Wijnhuisfonds, Minus de Jonge, werd hij geattendeerd op een vervallen pand op De Bleek. Het was in eigendom van de gemeente en Kruijff mocht het kopen onder voorwaarde dat hij het zou restaureren en dat de gemeente eeuwigdurend recht van eerste koop zou hebben. Dat is nog steeds zo. Johan en zijn vrouw Rietie hebben het gekocht en namen architect Wim Heineman in de arm voor de restauratie. Deze architect is eerder dit jaar overleden, maar was een autoriteit op het gebied van restauratie. Helaas gebeurde er iets treurigs, want op het moment dat de bouwtekening klaar was, overleed de burgemeester in 1971 op 63-jarige leeftijd. Zijn vrouw bleef alleen achter en kwam voor een dilemma te staan: in haar eentje de restauratie aangaan of het huis weer verkopen? Na lang wikken en wegen besloot ze om de droom van haar man waar te maken en uiteindelijk heeft ze bijna 35 jaar in dit huis gewoond.' Het eerste contact tussen mevrouw Kruijff-Leijs en Arnold en Mieke kwam tot stand dankzij de ouders van Arnold. 'Meneer en mevrouw Kruijff waren kennissen van mijn ouders. Zodoende zijn Mieke en ik, toen ik nét burgemeester was, al een keer op de thee geweest bij mevrouw Kruijff. Ik heb me toen blijkbaar laten ontvallen dat zij op het meest begeerde plekje van de stad woonde. Niet wetende welke impact dat nog zou krijgen.' Jaren later, in 2005, belde mevrouw Kruijff Arnold weer op. 'Vanwege haar afnemende gezondheid kon ze niet langer in het huis blijven wonen, waardoor ze het wilde verkopen. Ze vroeg of Mieke en ik geïnteresseerd waren. Op het moment dat zij belde hadden Mieke en ik helemaal geen intentie om te verhuizen. We woonden toen aan de Deventerweg op nummer 52 en hadden net een flinke verbouwing achter de rug. Omdat het al een paar jaar geleden was dat we thee bij haar hadden gedronken, wisten we ook niet meer zo goed hoe het huis eruit zag. In onze herinnering was het niet zo groot en vrij donker. Dat het plekje prachtig was, wisten we natuurlijk wel. We zijn opnieuw een kopje thee gaan drinken bij mevrouw Kruijff en wisten meteen: 'Dit is een unieke kans op een unieke plek. Als we de kans krijgen, moeten we het doen.' Omdat ik burgemeester was en het daarom zuiver wilde houden, heb ik het helemaal uit handen gegeven aan de makelaars. Ik heb een

Periodiekenviewer van Erfgoedcentrum Zutphen

Zutphense Pracht (vanaf 2012) | 2018 | | pagina 7