Toegankelijkheid
Horta
Reclamebeleid
De IJssel
Haar eigen boerderij
Kloostertuin
En die toegankelijkheid is volgens Van Brussel op veel meer
plekken toegenomen. 'Het Koelhuis, de Wijnhuistoren, de Oude
Wasserij, de Kruittoren, de bibliotheek in de Broederenkerk, het
Archief en het nieuwe museum in de Hof van Heeckeren: als
bezoeker van de stad beleef je die historie zoveel meer als je echt
in een pand mag kijken. Mede dankzij goed erfgoedbeleid van
de gemeente en de inzet van het Wijnhuisfonds en de mensen
van monumentenzorg en archeologie wordt Zutphen steeds
aantrekkelijker als stad.'
Ook op onverwachte plekken vind je volgens de scheidend
hoofdredacteur historie. 'Neem Horta aan de Lange Hofstraat.
Natuurlijk al een prachtig pand op zich, maar als je na
binnenkomst naar links loopt, zie je in het tweede pand onder
een hoge tafel een stapel kloostermoppen liggen. Bij de
doorbraak van het ene pand naar pand 'Die Rosendale' zijn
er uit de muur een aantal stenen bewaard gebleven. Er is bij
zo'n doorbraak altijd een zeker spanningsveld, omdat je de
authenticiteit van de panden aantast, maar ik vind het wel mooi
dat er een aantal stenen in de winkel ligt. Daardoor kun je nu
een stuk muur uit de dertiende eeuw aanraken en vastpakken.
Daarmee wordt de geschiedenis ook hier weer letterlijk tastbaar.'
Niet alleen de toegankelijkheid veranderde door de jaren heen,
ook aan de schreeuwerige uithangborden kwam een eind. 'Wat
ik onder meer heb zien veranderen door de jaren heen, is het
reclamebeleid. De eisen waaraan een winkelpui in Zutphen moet
voldoen wat betreft de reclameborden die er mogen hangen zijn
tegenwoordig een stuk strenger dan in 1980. Dat heb je niet zo
in de gaten, totdat je in een andere historische stad komt. Dan
valt het opeens op hoe schreeuwerig dat is en hoe veel mooier
Zutphen is geworden sinds dat hier niet meer mag.'
De rivier, die zo'n belangrijke rol heeft gespeeld in de
geschiedenis van Zutphen, speelt ook een grote rol in het leven
van Agnes. In haar boerderij in Cortenoever, op een steenworp
afstand van de IJssel, geniet ze samen met man Frits van het
buitenleven. En op een mooie dag loopt ze zo in een klein uur
langs de IJssel naar Zutphen. 'Een van de mooiste plekken van de
stad is voor mij als je onder de Cortenoeversebrug doorloopt en
dan uitkijkt over de rivier. Op de achtergrond is het silhouet van
Zutphen te zien en de rivier op de voorgrond is iedere keer weer
anders. Soms is hij smal, soms lijkt het wel een meer. Telkens als
ik daar sta, verwonder is me weer over de schoonheid. Ik krijg
altijd een goede bui van Zutphen.'
De reden voor Agnes om na vijf jaar te stoppen met Zutphense
Pracht is helder. 'Ik heb vijf jaar met heel veel plezier Zutphense
Pracht gemaakt, maar het is een intensieve klus. We hebben in
vijf jaar tijd maar liefst 100 monumenten beschreven. Ik heb
altijd heel veel ideeën voor andere projecten en door tijdgebrek
kon ik die lange tijd niet uitvoeren. Nu ontstaat er weer ruimte
om dat wel te doen. En daarbij, ik ben 64. Ik hou van buiten zijn
op ons boerderijtje en reizen en hoop dat de komende jaren veel
te kunnen doen.'
Hoewel Agnes de stad enorm heeft zien opbloeien de afgelopen
jaren, heeft ze ook nog één wens voor Zutphen. 'Ik hoop dat er
nog iets moois gebeurt met de tuin van het Broederenklooster.
Het is een van die mooie, onverwachte pareltjes van de stad. Een
serene plek, nét buiten het winkelgebied. Hoe mooi zou het zijn
als je hier in de toekomst heerlijk kunt zitten met een boek of
juist even helemaal niks?'
Tekst: Brigiet Bluiminck
