Muziek
Zomer- en winterhuis
Maegdenhuys, er een is. Hier woonden in de middeleeuwen
vrouwen, die een band met de kerk hadden en zorgden voor het
schoonhouden. De derde fortificatie kwam in de 17e eeuw in
opdracht van prins Maurits. Omdat men later toen de bevolking
explosief groeide niet buiten de vestingwerken mocht bouwen,
ging men steeds meer huizen bouwen in achtertuinen. Ook hier
stond een huis in de achtertuin."
Buiten zijn de contouren nog te zien van het verdwenen
achterhuis. Dat was kerkhof 4. De naaste buren wonen op
nummer 6. Sietze haalt ook nog een oude foto tevoorschijn uit
de zestiger jaren waarop te zien is dat het achterhuis (waarvoor
een stuk stadsmuur was gesloopt wordt afgebroken. Bijzonder
detail is de Walburgiskerk met een halve toren zonder spits. De
stadsmuur is later gerestaureerd en ook dat kan je goed zien. Je
ziet in het mestelwerk een scheidslijn lopen tussen oud en nieuw.
Bij haar vrijwilligerswerk voor ouderen kwam Frederike nog
een metselaar tegen die mee gewerkt had aan de opbouw van de
reconstructie van dit stuk stadsmuur. "Mooi die verhalen van
oudere Zutphenaren. Zo is er ook verhaal van een oom die ooit
dansles had op kerkhof 2 van Suzanne Humfeld, een kleurrijke
dame die later aan de Isendoornstraat een balletschool dreef.
Drie kinderen groeiden op in Dat Maegdenhuys, een huis
vol muziek, want zowel ouders als kinderen zijn gedreven
muzikanten. Het was een mooie plek om op te groeien. Ze
schommelden aan middeleeuwse balken, voeren met een
rubberboot over de gracht achter de stadsmuur, bouwden er
hutten en groeven kuilen. Kinderen die kwamen spelen raakten
diep onder de indruk en vonden de zolder maar eng. Ook de
kinderen Wierda hadden wel eens een slapeloze nacht, omdat
de geschiedenis van het pand spoken opriep. Zoals het meestal
gaat, beseffen ze, nu ze ouder zijn, pas hoe bijzonder het was om
in dit huis op te groeien. Ze herinneren zich nog hoe ze boven
bij het open raam naar het gebeier van de klokken luisterden.
Veiligheidshalve had Sietze wel tralies voor de ramen laten
aanbrengen. Soms vragen Sietze en Frederike zich af of ze in dit
huis met al haar trappen wel oud kunnen worden. "Je moet niets
krijgen," verzuchten ze. Maar voorlopig genieten ze nog erg van
het pand.
Heel praktisch beperken ze hun woonruimte al naar gelang
het seizoen. In de herfstvakantie verhuizen we naar boven
en met Pasen betrekken we de benedenverdieping weer. Het
huis is mooi zoals het is. De benedenverdieping is 19eeeuws,
de bovenverdieping heeft 18eeeuwse ramen en de balken en
de zolder zijn 14eeeuws. De achtermuur bestaat nog geheel
uit middeleeuwse kloostermoppen. Eigenlijk horen daar
kruisvensters in. Maar Sietze heeft er vrede mee dat er 18e
eeuwse schuiframen in zitten. "Je kunt niet alles terugrestaureren
en ook de latere eeuwen zijn een stuk bouwgeschiedenis."
Regelmatig laten ze anderen meegenieten van hun mooie
huis. Kort geleden nog verzorgden ze de lunch tijdens het
huiskamerfestival Gast in Zutphen. Sietze is actief in de
Werkgroep Bouwhistorie, die al in 220 panden in de stad
bouwhistorisch onderzoek deed. Regelmatig kom je hem tegen
als gids met groepen toeristen, zowel in de stad als in de kerk.
Het kan niet anders dan dat beiden zich nauw verbonden voelen
met de Walburgiskerk. De nieuwe ontwikkelingen volgen ze op
de voet. Zal de kerk straks onderdeel uitmaken van de nieuwe
musea in Het Hof van Heeckeren en zal dan de voordeur
opengaan voor het publiek? Het 's Gravenhof als oudste
bestuursplein van Nederland is al prachtig, maar kan nog veel
aan pracht winnen in de komende tijd.
Agnes van Brussel
