Een huis om in te verdwalen
Petten
Laarstraat 7
Laarstraat 7 is een pand vol
verrassingen. Het pand is 28 meter
lang en bestaat uit verrassend veel
kamers en deuren. Beneden zit de
winkel Legato en de werkplaats voor
vioolbouw. Boven zit het woonhuis
Judith Blekman en Theo Dekker kochten
het pand in 1987. Judith Blekman: "Ik kwam
binnen en kreeg een flashback: Indonesië.
De eerste vijf jaar van mijn leven woonde
ik daar op een plantage in een huis met
een galerij. De lange gang in de Laarstraat
herinnerde mij aan die galerij. Ik was
meteen verliefd op dit huis." Ook Theo
Dekker was blij met het pand, want de
vioolbouwer had een eigen werkplaats en
een opslagruimte nodig. Bovendien bleef
er voldoende woonruimte over voor hun
gezin met vier schoolgaande kinderen. Veel
luxe was er niet in die eerste jaren. "Waar
beginnen jullie aan?" vroegen veel vrienden
en kennissen. Maar Theo Dekker had veel
plezier in het klussen, want hij heeft 'gouden
handen' en kan alles maken wat hij ziet. Het
huis was in erbarmelijke staat. Het tochtte
en het dak was zo lek als een mandje, op
zolder stonden overal zinken teilen om het
regenwater op te vangen. Zij herinnert zich
nog dat ze een beleidsstuk voor haar werk
in de verslavingszorg op de typemachine
had geschreven. De volgende dag kon zij het
document weggooien omdat het regenwater
via de zolder en de eerste verdieping op de
typemachine had gelekt. Ook de elektrische
typemachine was vernield. Als het waaide,
piepte en kraakte het huis. "Op zolder kon
je het dak soms zien bewegen'', zegt Dekker.
Op de eerste verdieping stond een gietijzeren
bad op pootjes. Blekman: "Toen ik de eerste
dag mijn handen wilde wassen viel de
kraan uit de muur. Die was met ijzerdraad
vastgemaakt. Maar wij zijn heel laconiek
en makkelijk. De kinderen verbaasden zich
soms dat de huiskamer bij thuiskomst weer
verplaatst was. Dat was nodig omdat de
kamers stap voor stap werden opgeknapt."
De eerste grote klus was de vernieuwing
van het lekkende dak. Dat was ook meteen
de meest kostbare klus. Vernieuwde
Hollandse pannen boden het meeste
comfort, maar daarvoor kregen de nieuwe
bewoners geen toestemming van de
monumentencommissie. Aan de straatzijde
moesten de Oudhollandse dakpannen te
zien blijven. "Toen hebben we uit de oude
dakpannen de beste geselecteerd en die aan
de voorkant gebruikt. Op de rest van het
dak liggen nieuwe pannen. Theo sloopte
drie van de vijf schoorstenen op het dak
met eigen handen om kosten te besparen."
De ouders van de vorige eigenaar, het
