documentaire over het bijzondere leven
van Herman Kip kunnen bekijken. De
stoelen staan in de ruimte waar de namen
van de koeien nog aan de muur hangen.
Olga, Wilhelmina, Marie, Anke. Achterin
de hoek van de zaal valt de blik op het
eigen toilet van Boer Kip: een originele
houten plé, ofwel een gat in een plank met
een ton eronder, die met enige regelmaat
werd leeggegooid op de mesthoop achter
de schuur. Het typeert hoe Herman Kip
leefde. Zonder enige luxe en comfort.
Geen stromend water, geen electriciteit.
Wassen deed hij zich ("zo af en toe",
vertelt vrijwilligster Gerrie Willemsen, die
Slapen op het stro
ons door het museum rondleidt, lachend)
bij de waterpomp op het erf. Onder het
afdak van de voormalige wagenloods
hangen zijn talloze jasjes aan haken aan
de muur. "De moderne inloopkast van
Herman, gewoon buiten."
Als de voordeur van het woonhuis
openzwaait staan we meteen in de
rookkamer. Links de bedstede, met
op het stro behalve een deken ook een
ouderwetse wandelstok, als beveiliging
voor ongewenste bezoekers. Rondom
de ouderwetse potkachel staan talloze
beschilderde kolenkitten. De muren
hangen vol schilderijen, met daartussen
porseleinen beeldjes en Delfts blauwe
bordjes met teksten als 'Eigen haard
is goud waard'. Op een kastje naast de
bedstee staat tussen de portretten van
Prinses Juliana en echtgenoot Bernard
("Herman Kip was zeer Koningsgezind")
het enige moderne apparaat in het
huishouden: een (overigens evengoed zeer
gedateerd) transistorradiootje, waarop
Herman Kip graag naar het weerbericht
en Duitse muziek luisterde. Eveneens
opvallend zijn de klokken, in alle soorten
IZutphensepracht.nl
