De restauratie van de Sint Jan
Toekomst voor de Nieuwstadkerk dankzij muziek
Vier miljoen
Zeshonderd benefietconcerten
"Op paaszaterdag in alle vroegte onder
het zachte ochtendlicht, voel ik me zo
blij dat het gelukt is. Dan zingen we met
het Gregoriaans Getijdenkoor de Metten
en de Lauden op het priesterkoor van
de Sint Jan. We staan te zingen tussen
de vijf gerestaureerde vensters met de
nieuwe gebrandschilderde ramen." Wim
Laurensse is zichtbaar ontroerd als hij
dit vertelt. Het is de muziek, de plek van
het priesterkoor gericht naar het oosten
en het licht van opkomende zon door
de vensters. Op zo'n moment realiseert
hij zich dat het hem allemaal waard was.
Het restauratieproject van de Sint Jan
ofwel de Nieuwstadkerk duurde 28 jaar
en Laurensse gaf er leiding aan. "Dit jaar
is het alweer tien jaar geleden dat we het
restauratieproces afrondden,"vertelt hij.
"Toen pastoor van Eijk me in oktober 1977
vroeg of ik dit op me wilde nemen heb ik
geen moment geaarzeld, maar ik had geen
idee dat het zo lang zou duren. Ik werkte
als projectcoördinator bij Bouwfonds.
Dat had maar weinig met bouwkunde te
maken." Maar Van Eijk had het wel goed
gezien. Laurensse is als geen ander in staat
om mensen te enthousiasmeren.
Vanaf het begin was het duidelijk dat
de kerk zelf een belangrijke financiële
bijdrage moest leveren. "De pastoor had
het over een miljoen. Gulden was het
nog. De rest van het geld, zeven miljoen,
was rijkssubsidie." Het werd uiteindelijk
14 miljoen gulden, waarbij de kerk zelf
vier miljoen in bracht." Hoe krijg je in
'hemelsnaam' vier miljoen bij elkaar
voor de restauratie van een kerk? En
dat in een tijd dat het aantal gelovigen
overal in het land hard terugliep? "Het
gaat niet in eerste instantie om de
kerk en de parochianen, maar om het
monument," stelt Laurensse. Kerken met
hun torens zijn voor de stad belangrijke
monumenten en worden nu steeds vaker
gebruikt als podia. De Sint Jan loopt
daarin voorop. Dat bleek nog vorig jaar
tijdens het tweejaarlijks cellofestival,
waarvan Wim Laurensse de oprichter
is. Bijna niemand hield het droog bij de
fenomenale cellomuziek in de ambiance
van de Sint Jan. Wethouder Hans La Rose
verzuchtte dat hij nog nooit zoiets moois
had gehoord. En hij was niet de enige. De
kerk als monument in combinatie met de
muziek hebben het gebouw gered. En dat
het gelukt is heeft veel te maken met de
passie en drive van Wim Laurensse.
Laurensse is een liefhebber van klassieke
muziek. De cello is zijn favoriete
instrument. Op de gedeelde tweede plaats
komen de hobo en het orgel. Begin jaren
tachtig was hij presentator van een KRO
radioprogramma op zondagavond. Het
programma heette: 'Daar word ik stil van'
