De Agnietenhof
Oude Wand 25
Een sterk en stoer huis
Na het kopen van het huis ontdeed hij het samen met architect
Hoogenberk en aannemer Boezewinkel uit Voorstonden van
alle 'gipsen ballast' die vorige bewoners hadden aangebracht,
vermoedelijk om te isoleren. 'In een huis als dit heb je het nu
eenmaal koud', zegt hij. 'De warmte stijgt naar een plafond dat te
hoog is om je warm te houden. Mijn gasten weten dat en trekken
bij voorbaat een trui aan.' Hij noemt het een sterk en stoer huis.
Het is een rijksmonument, maar wel volledig in particulier bezit.
Volgens Ad vormde zijn huis, samen met het belendende pand op
nummer 27, van origine de refter, het eetgedeelte van de nonnen.
Bovendien woonde het hoofd van het convent er. Twee spiegels in
de entree, beide ter grootte van een deur, verraden een vroegere
doorgang naar dit naastgelegen pand. De vorige eigenaar maakte
de doorgangen dicht om twee afzonderlijke woningen te creëren.
De hoogte van de woonkamer wordt versterkt door de enorme
schouw met een goudomlijste spiegel erboven. Het dateert uit
1780 en doet wat Napoleontisch aan. Hoog, goud, statig. Geen
schouw waar je de nonnen uit de middeleeuwen omheen ziet
zitten. Op het plafond sieren soortgelijke ornamenten als in
de entree. 'Eigenlijk was dit de antichambre', legt Ad uit. 'De
werkelijke woonkamer bevindt zich in het naastgelegen huis.'
In vroeger tijden was deze antichambre kleiner. Alleen de hoge
ramen in de erker aan de straatzijde zorgden voor het daglicht. In
1975 werd in opdracht van het Wijnhuisfonds de muur tegenover
deze ramen opengebroken om de hoge ramen aan de achterzijde
bij de woonkamer te betrekken. Sporen van deze muur zijn nog
zichtbaar door de rechte toog. Het smalle gedeelte dat achter de
muur schuilging was een langgerekte gang voor het personeel dat
Het is de ruimte, de hoogte en het licht" Schrijver Ad ten Bosch
hoeft niet lang na te denken als hem wordt gevraagd wat hem
intrigeert om in dit middeleeuwse pand aan de Oude Wand 25
te wonen.
Sinds 1997 woont en werkt hij er een groot deel van zijn tijd.
Het andere deel brengt hij in zijn Amsterdamse huis door. Het
huis aan de Oude Wand vond hij min of meer bij toeval; hij was
net gescheiden en zocht rust in zijn geboorteplaats. Er stond een
bezichtiging van een ander huis op de agenda maar hij raakte
in gesprek met een kennis die net op het bordes bij de voordeur
stond, toen hij voorbij liep. 'Te Koop', stond er op het raam
geplakt. Ad ging binnen kijken, aarzelde niet en liet het andere
huis voor wat het was. Hij kocht het pand van het Wijnhuisfonds.
De trapopgang naar de grote, zware voordeur doet een
geschiedenis van formele aard vermoeden. Het huis is
onderdeel van de Agnietenhof, gerestaureerd in 1977 door het
Wijnhuisfonds. Nu is het een particulier bewoond ho^e, maar in
middeleeuwse tijd was het één van de zeven vrouwenconventen
die Zutphen rijk was. De plafonds zijn circa vier en een halve
meter hoog. Daarnaast zijn de wanden rijk versierd. Ad ten Bosch
verontschuldigt zich voor deze ornamenten aan het plafond en
op de muren. 'Achttiende-eeuwse onzin', noemt hij ze. 'Dit pand
is omstreeks 1448 gebouwd. Dat gevoel krijg je bij binnenkomst
niet. Die ornamenten drukken de middeleeuwse sfeer naar de
achtergrond.' Liefst zou hij alle versieringen verwijderen zodat
de zware, dikke eiken balken op het plafond weer tevoorschijn
komen.
