De ruige Kruittoren van Marco Mout -"""3 «Hl Sinds 2003 hangt er met regelmaat een vlag aan de Kruittoren, een teken dat houtkunstenaar Marco Mout er aan het werk is. Het is al bijna april, maar binnen in de achthonderd jaar oude kruittoren bij het station is het rond het vriespunt. Je kan je nauwelijks voorstellen dat de toren voor een kunstenaar een aantrekkelijk atelier is. Het kleine houtkacheltje brandt niet. Dat kan alleen bij zuidenwind. Er is geen waterleiding, geen keuken en toilet. In de winter kan je er eigenlijk niets. Gelukkig kon Mout deze winter een paar weken gebruik maken van het Leeuwenhuisje, dat 's winters door de Fluisterboot-organisatie verhuurd wordt aan de Kunstconnectie. Hij richtte er een expositie in met verfijnde houtkunst, beelden die in schril contrast staan met de ruige, basale Kruittoren. Toch wordt deze toren door Marco Mout bij een iets hogere temperatuur intensief benut als houtatelier. Niet alleen maakt hij er zelf houten beelden, hij geeft ook cursussen aan jonge talenten en jongeren met problemen, die van hem het vak leren. Beeldhouwen vereist aandacht en concentratie, heeft Mout ontdekt en menig leerling heeft hij zo uit de knoop geholpen. Wereldreis op de fiets Het was min of meer toeval dat Marco Mout in Zutphen terecht kwam in 2001. Hij was nog maar net terug van een wereldreis op de fiets, een reis die zijn leven drastisch veranderde. Voor zijn vertrek was hij een druk bezette mediaman en woonde in Rotterdam, na zijn reis was hij houtkunstenaar. Marco Mout vertelt graag over zijn reisavonturen:"Na enkele weken fietsen zag ik langs de kant van de weg een mooi stuk hout en ik besloot als tijdverdrijf daar een beeld van te maken. Er stopte een Fransman, die belangstelling toonde voor mijn beeld en een bod deed. Ik nam het bod graag aan, ik kon immers toch niet veel meenemen op de fiets. De man bleek een kunstlie&ebber en hij bracht me in contact met een galerie. Via die galerie kwam ik weer in contact met houtkunstenaars in Frankrijk en Italië en even leek het erop dat mijn wereldreis in een atelier in Italië zou eindigen. Ik leerde er de kneepjes van het vak, maar besloot toch verder te fietsen en mijn reisideaal te verwerkelijken. Maar ik had er wel een reisdoel bij gekregen. Ik wilde in de leer bij de meest oorspronkelijke houtkunstenaars, Indianen en Maori's." Een nylon draadje Na zijn terugkeer in Nederland kreeg hij een tip van een vriend in Brummen om Zutphen eens te bekijken. "Ik fietste over de markt van Zutphen en was helemaal weg van het fraaie stadje aan de IJssel. Via die vriend kwam ik in contact met iemand, die mij een aardige bovenwoning kon verhuren. Het bleek voor mij een ideale woonplek. Via via kwam ik daarna in aanraking met leerlingenvervoer naar speciaal onderwijs en ik vond het leuk en nuttig om dat te gaan doen. Regelmatig liep ik nu langs de Kruittoren om een busje op te halen, waarmee ik gehandicapte kinderen naar school breng. Die toren intrigeerde me en ik kreeg de indruk dat er niemand meer kwam. Ik draaide een nylon draadje om het slot en na weken zat die er nog. De man

Periodiekenviewer van Erfgoedcentrum Zutphen

Zutphense Pracht (vanaf 2012) | 2013 | | pagina 40