De ruige Kruittoren van Marco Mout
-"""3
«Hl
Sinds 2003 hangt er met regelmaat een vlag aan de Kruittoren,
een teken dat houtkunstenaar Marco Mout er aan het werk is.
Het is al bijna april, maar binnen in de achthonderd jaar oude
kruittoren bij het station is het rond het vriespunt. Je kan je
nauwelijks voorstellen dat de toren voor een kunstenaar een
aantrekkelijk atelier is. Het kleine houtkacheltje brandt niet.
Dat kan alleen bij zuidenwind. Er is geen waterleiding, geen
keuken en toilet. In de winter kan je er eigenlijk niets. Gelukkig
kon Mout deze winter een paar weken gebruik maken van het
Leeuwenhuisje, dat 's winters door de Fluisterboot-organisatie
verhuurd wordt aan de Kunstconnectie. Hij richtte er een
expositie in met verfijnde houtkunst, beelden die in schril
contrast staan met de ruige, basale Kruittoren. Toch wordt
deze toren door Marco Mout bij een iets hogere temperatuur
intensief benut als houtatelier. Niet alleen maakt hij er zelf houten
beelden, hij geeft ook cursussen aan jonge talenten en jongeren
met problemen, die van hem het vak leren. Beeldhouwen vereist
aandacht en concentratie, heeft Mout ontdekt en menig leerling
heeft hij zo uit de knoop geholpen.
Wereldreis op de fiets
Het was min of meer toeval dat Marco Mout in Zutphen terecht
kwam in 2001. Hij was nog maar net terug van een wereldreis
op de fiets, een reis die zijn leven drastisch veranderde. Voor
zijn vertrek was hij een druk bezette mediaman en woonde in
Rotterdam, na zijn reis was hij houtkunstenaar. Marco Mout
vertelt graag over zijn reisavonturen:"Na enkele weken fietsen zag
ik langs de kant van de weg een mooi stuk hout en ik besloot als
tijdverdrijf daar een beeld van te maken. Er stopte een Fransman,
die belangstelling toonde voor mijn beeld en een bod deed. Ik
nam het bod graag aan, ik kon immers toch niet veel meenemen
op de fiets. De man bleek een kunstlie&ebber en hij bracht me in
contact met een galerie. Via die galerie kwam ik weer in contact
met houtkunstenaars in Frankrijk en Italië en even leek het erop
dat mijn wereldreis in een atelier in Italië zou eindigen. Ik leerde
er de kneepjes van het vak, maar besloot toch verder te fietsen en
mijn reisideaal te verwerkelijken. Maar ik had er wel een reisdoel
bij gekregen. Ik wilde in de leer bij de meest oorspronkelijke
houtkunstenaars, Indianen en Maori's."
Een nylon draadje
Na zijn terugkeer in Nederland kreeg hij een tip van een vriend
in Brummen om Zutphen eens te bekijken. "Ik fietste over de
markt van Zutphen en was helemaal weg van het fraaie stadje
aan de IJssel. Via die vriend kwam ik in contact met iemand, die
mij een aardige bovenwoning kon verhuren. Het bleek voor mij
een ideale woonplek. Via via kwam ik daarna in aanraking met
leerlingenvervoer naar speciaal onderwijs en ik vond het leuk
en nuttig om dat te gaan doen. Regelmatig liep ik nu langs de
Kruittoren om een busje op te halen, waarmee ik gehandicapte
kinderen naar school breng. Die toren intrigeerde me en ik
kreeg de indruk dat er niemand meer kwam. Ik draaide een
nylon draadje om het slot en na weken zat die er nog. De man