De successtory van de Zutphense
fluisterboot
s' 7 ISliÏGfi'Swl m
Een historische stad als Zutphen heeft behoefte aan
ambassadeurs. Voor de levendigheid en het economisch klimaat
zijn toeristen immers hard nodig. Jan Nieuwburg en Yde Potma
maken zich met hun fluisterboten ai zestien jaar onmisbaar ais
ambassadeurs van Zutphen.
We zijn een beetje 'Zutphengek', vertelt Yde Potma, evenals
Jan Nieuwburg, bestuurslid van de Stichting Toeristisch varen
Zutphen. Terwijl elders moeizaam naar vrijwilligers wordt
gezocht, beschikt de Stichting over een club van drieëndertig 'olde
mannen' die zich schipper van de Fluisterboot mogen noemen.
Valt er iemand af dan is er een wachtlijst van liefrebbers, die
graag schipper willen worden. Met de kaartverkopers mee, bestaat
de club uit vijfenveertig vrijwilligers. Hoe het komt dat er zoveel
mensen schipper willen worden? "Niet iedereen heeft zin in
mantelzorg na zijn pensioen," denkt Nieuwburg.
In 1997 werd de eerste boot, een Giethoornse punter, te water
gelaten en direct in het eerste proefjaar kreeg de boot 1500
bezoekers. Een jaar later kon al een tweede boot worden
aangeschaft. Nu zijn er zes fluisterboten, allen voortgedreven
door elektromotoren en dus geruis- en stankloos. Het aantal
bezoekers is gestegen tot dertigduizend per jaar. Zo'n stroom
bezoekers verwerken lukt alleen als je het allemaal goed
organiseert. "We hebben alle touwtjes zelf in handen", aldus
Nieuwburg. In het verleden verzorgde het VVV de aanmeldingen,
maar toen er sprake was van een flinke prijsverhoging van deze
dienstverlening, ging Nieuwburg niet akkoord. "Dan doen we
het zelf' besloot het bestuur en Yde Potma, oud directeur van de
Hanzehof, nam de taak op zich om de aanmelding via internet
te regelen en op zich te nemen. "Daar hebben we flink wat mee
bespaard," merkt Potma op. "We hadden nu ook geen nadeel
van het faillissement van het VVV. Via internet kunnen mensen
zich op onze website aardig zelf redden." Toch is er dagelijks wel
een telefoontje over bijzonderheden en in de vijf maanden dat de
fluisterboot vaart, kan het druk zijn aan de telefoon.
Geen zomervakantie dus? Potma rouwt daar niet om. "Het is
vrijwilligerswerk waar je veel voor terug krijgt," vinden Potma
en Nieuwburg. Ze scheppen er duidelijk plezier in om samen de
kar (in dit geval boot) te trekken. "We kunnen echt niet meer
van elkaar af' grapt Nieuwburg. Mooie ontwikkelingen zijn de