Een gastvrij huis aan de Proostdijsteeg
Drie vensters maken het verschil
Toen Nicolien den Heijer haar huis aan de Proostdijsteeg in 1983 betrok, was het
een sombere hokkerige woning. Ze had een echtscheiding achter de rug en het
beeld van haar huis was ongeveer gelijk aan haar gemoedstoestand. Ze vond het zó
deprimerend, dat ze de wethouder vroeg of er niet een flatje beschikbaar was. Nu is
ze blij, dat er toen geen flat beschikbaar was, want in 1985 werd de buitenkant van
haar huis door het Wijnhuisfonds opgeknapt.
De oostgevel van Proostdijsteeg 5 heeft Romano-gotische vensternissen
Er werden drie ramen in de woonkamer op
de eerste verdieping gemaakt. Ze kwamen
precies op de plek waar ooit vensters
hadden gezeten. In de middeleeuwse,
deels tufstenen muur, kon je nog zien dat
er ramen waren dichtgemetseld. Plots
kwam er zicht op de statige Walburgiskerk
en een zee van licht kwam de kamer
binnen. Het raam keek rechtstreeks uit op
een zijingang van de kerk. Een symboliek,
die Nicolien in die fase van haar leven
goed kon gebruiken. Daarmee was het
huis niet plotseling comfortabel geworden,
maar Nicolien was vanaf dat moment
wel vastbesloten om iets moois van haar
middeleeuwse huis te maken. Geld had ze
niet, maar wel gouden handen en ze vond
een nieuwe partner, Harry van Zutphen,
die meubel maken als hobby heeft en veel
oude restauratietechnieken beheerst. Met
het Wijnhuisfonds maakte ze afspraken
over vergoeding van materialen en voor
het grotere werk, zoals de restauratie van
de hal beneden en het installeren van
een negentiende-eeuwse trap uit een
slooppand, kwam via het Wijnhuisfonds
subsidie. Nu oogt haar huis als een Engels
prentenboek en het mooie is dat heel veel
Nicolien den Heijer
Bouwspoor van een oorspronkelijke deur
mensen ervan mee mogen genieten.
Om geld in te zamelen voor de restauratie
van het defecte Hendrick Baderorgel
in de Walburgiskerk besloot Nicolien in
1995 geld in te zamelen door etentjes
te organiseren voor mensen in de buurt.
Het viel zo in de smaak, dat Nicolien al
gauw een wachtlijst had van mensen, die
bij haar wilden eten. Nicolien haalde heel
wat geld op met haar kookkunst ook voor
andere kerken in Zutphen en kreeg in 2002
de Meander, de gemeentelijke prijs voor
mensen zich in zetten voor Zutphen.
"Ik ben het bloemenmeisje van de kerk,",
zegt ze. "Ik blijf de hele zomer thuis om te
genieten van alle concerten in de kerk en
ik ben een van de vrijwilligers die voor de
versiering zorgen. Soms is er een koor dat
graag even in wil zingen in haar gezellige
hal, voorafgaand aan een concert in de
kerk, terwijl zij zelf op de trap genietend
meeluistert.
"Er gebeurt zoveel in dit huis," vertelt
ze. "Dit was ooit het huis van de proost,
Hal met gerestaureerde trap uit een slooppand
6
