Lachen in de Sprongstraat
Weet u wat dit is hierboven? Nee, u
krijgt geen vlaai. Het is het dak van een
pandje aan de Sprongstraat 6. Boven
dat reisbureau, naast 'Picknick' met die
mooie Jugendstilpui.
A
Cornelis
"Hm1H
Niet te geloven toch. De man (of
vrouw: vast niet!) die dat bedacht
heeft, was vast heel praktisch.
Zo van 'Dakje lekt, huppetee ander sim
pel dakje'. Het rottende dakkapelletje
(een beauty was het!): weg der mee.
Al dat onderhoud is maar niks! Simpel,
degelijk: muurtje, gevelpannetjes. Klaar
is Kees.
Het zal wel in de jaren vijftig geweest
zijn. Woningnood. Mooi zolderkamertje
voor mijn dochter en haar man!. Zou ie
vergunning hebben; ze hebben hem in
elk geval niet tegen gehouden. Mooi?
Hoezo mooi? Het is zo lelijk, dat het
het is aandoenlijk. Het werkt op
mijn lachspieren, als ik daar om hoog
kijk. Het is toch een fenomeen van de
jaren vijftig. Laat maar.... beter dan
een hardhouten replica-dakkapel. Een
beetje zooi moeten we houden. We
hoeven toch niet overal van die Anton-
Piek-gevels.
Maar van de week keek ik er nog 's
naar, en ik zag in één oogopslag de
dakkapel hieronder!:
Ik moest twee keer kijken, maar toen
zag ik het, iets verderop: een plastic
dakkapel!. Niet te onderscheiden van
het houten juweeltje wat er zat! De
humor ligt op straat; het is toch om je
te bescheuren. Dat onderhoud aan die
houten dakkapelletjes is toch maar niks.
Wie ziet nou die plastic dopjes op de
Trespaschroeven? Niemand toch!
Als Monumentenzorg dat maar niet in
de gaten krijgt, want zoiets maakt mijn
dag goed.
Cornelis.
Zutphen
