11 fl
I
(Fr
6
Een behulpzame DDR-beambte zorgde er voor, dat de
drie Lochemse auto's moeiteloos konden invoegen in
de stroom West-Berlijn-gangers. Langzaam reden we
de eerste kilometers door het "Sperrgebiet". Na een
kilometer of vijf kwamen we bij een parkeerplaats,
waar een auto stond te wachten. Het was de auto van
burgemeester Baender van Ballenstedt, die met de
gemeentesecretaris Frau Mingram en een chauffeur
op ons stond te wachten. De begroeting was aller
hartelijkst, vooral tussen degenen, die elkaar het jaar
daarvoor al hadden ontmoet.
We reden door naar Magdeburg, waar we in de Rast-
statte "die Börde" iets aten. Daar mochten we ook een
kijkje nemen in de Intershop. Dat was een winkel waar
je alleen met westerse valuta en een westers paspoort
zag ik een tweetal bewapende parachutisten langs
de kant van de weg staan. Het was een beangstigend
decor als in een film, maar het was werkelijkheid en
wij zaten er midden in.
We begonnen aan een zwerftocht langs een aantal
loketten in het grensgebouw, met achter de loket
ten vermoeide DDR-beambten. We vorderden traag,
de sfeer was klinisch en mij bekroop het gevoel: hoe
komen we hier weer uit
Na een uur was het toch zover, dat iedereen de stem
pels in zijn paspoort had staan en geld had gewisseld.
Per verblijfsdag moesten we 10 West-marken omwis
selen, dus 50 Mark per persoon voor het bezoek. Onze
auto's en bagage werden niet gecontroleerd, dit in
tegenstelling tot anderen, die ook de DDR in wilden.
We kregen het vermoeden, dat het bericht van ons
bezoek hier was doorgedrongen met de duidelijke
boodschap van de DDR-overheid aan het grensperso-
neel: Niet moeilijk doen
En toen mochten we de DDR binnenrijden.
goederen kon kopen die uit het westen kwamen. Het
was pure discriminatie van DDR-mensen, ingesteld
door de eigen DDR-overheid. Ik was blij dat er vrijwel
niets gekocht werd; met 5 minuten stonden we weer
buiten.
In colonne ging het door de donkere DDR naar Bal
lenstedt. De wegen waren soms zeer slecht, maar de
burgemeestersauto reed flink door. We kwamen door
plaatsen, die een sombere indruk maakten. Er was
weinig straatverlichting, neonreclames en verlichte
etalages ontbraken helemaal. We zagen een enkeling
op straat, allemaal mensen met een aktetas onder
de arm. Het was alsof iedereen van een vergadering
kwam.
Het officiële bezoek begint
Onverwacht waren we in Ballenstedt, waar we naar
Hotel Ballenstedter Hof reden. De koffers werden uit
geladen en door de behulpzame hotelhouder Martin
Hense naar de kamers gedirigeerd. In de grote zaal
dronken we iets en we hoorden wat het programma
voor de komende dagen zou zijn. Het bezoek aan Bal
lenstedt was begonnen.
Het officiële deel van het bezoek begon op donder
dagmorgen om negen uur. Ook al had Nederland de
DDR niet officieel erkend, een lagere Nederlandse
overheid, de gemeente Lochem, sloot een vriend
schapsverdrag met de gemeente Ballenstedt, een stuk
DDR-overheid. Toch een impliciete erkenning, zo zag
men het in de DDR. We luisterden eerst naar burge
meester Baender, daarna kreeg Althoff het woord als
leider van de Lochemse delegatie. Beiden spraken
over de positieve kanten van internationale contacten
op dit niveau. En toen werd het vriendschapsverdrag
ondertekend, terwijl de Lochemers en de voltallige
gemeenteraad van Ballenstedt toekeken. Baender en
zijn Lochemse collega moesten zich zeker van hun
zaak voelen, want bij zoveel getuigen viel die over
eenkomst niet meer te ontkennen.
Een DDR-grenspaal.
Hotel Ballenstedter Hof in Ballenstedt was niet nieuw. Hier
verbleven we van 17 tot 21 april 1968.
o
ZT
O
3
o
<0
