om een biertje mee te drinken, maar zakelijk gezien
volgen we duidelijk twee verschillende lijnen.
Dat was dus eens maar nooit meer in de Brabanthal
len.
Veilingmeester Fris: "Zo" en "Duur" zijn de twee be
kende woorden van de doorsnee veilingbezoeker. Dit
in tegenstelling tot mijn Duitse klanten, die kochten
gewoon.
De Castanghe als thuisbasis
Advertenties van het Veilinghuys De Castanghe waren
regelmatig te vinden in de grotere kunst-, antiek- en
verzamelbladen zoals De Verzamelkrant, in De Te
legraaf in Nederland en in Engeland en Duitsland.
Hierin werden de komende veilingen aangekondigd.
Een hoge opbrengst was gegarandeerd mede dankzij
circa 1000 Duitse cliënten. Ook vanuit Londen werd
regelmatig geboden op zilveren objecten. De inbreng
aan kunst en antiek verkreeg ik voornamelijk uit parti
culier bezit; ik vertikte het om koelkasten, broodroos
ters te veilen. Het was tenslotte geen kringloopwinkel.
Het percentage Duitse kopers was circa 20% van mijn
bestand en die kwamen uit Gronau, Ahaus, Vreden,
Munster, Stadtlohn. Zij waren zeer kooplustig. Mijn
hartstocht als veilingmeester ligt echter bij de oldti
mers, ik bezat zeer kostbare automobielen waaronder
een Studebaker President uit 1937, te zien op bij
gaande foto. De eerste Oldtimers Veiling organiseerde
ik, zoals vermeld, in AHOY, Rotterdam. Een dergelijke
veiling is een kostenverslindende organisatie, die
goed aangepakt moest worden.
Ik was als enig veilinghuis voor oldtimers in Nederland
overgebleven. Veilinghuis De Zon in Amsterdam heeft
ook enige tijd dergelijke veilingen georganiseerd,
maar die is er mee gestopt. Het is ook niet simpel
om zo'n enorme veiling te organiseren. Alleen al de
locatie, die moet enorm groot zijn en dat is al vaak
een probleem.
Amerika
Het idee van een oldtimersveiling komt oorspronke
lijk uit Amerika. Ik ben diverse keren naar het Mekka
van oldtimersveilingen geweest in Scotsdale, Arizona,
waar ik logeerde in het Sunburst Resort. Daar worden
jaarlijks de Barett-Jackson Veilingen gehouden, ca.
1.500 automobielen, omzet destijds 40 miljoen dollar.
Als daar een veiling wordt gehouden stromen vanuit
alle hoeken van de wereld de liefhebbers toe. Zo zijn
er veel Duitsers die daar kopen, maar de laatste jaren
ook erg veel Japanners. En ze moeten allemaal uren in
het vliegtuig zitten om de veiling te bereiken. Arizona
is nogal een uithoek. Ik was bijvoorbeeld bijna zes
tien uur onderweg. Eerst acht uur naar New York en
daarna nog zes uur naar Arizona via Los Angeles. Het
is de moeite echter meer dan waard.
Wat daar gebeurde is niet te geloven. Ik ben nogal
kooplustig en zag daar diverse interessante oldtimers.
Op een gegeven moment werd een schitterende
wagen geveild en kon ik mijn kooplust niet bedwin
gen. Ik kocht die auto. Mijn vriendin zei: "Wat heb je
nu gedaan?". En gelijk had ik er eigenlijk spijt van, ik
had niets aan die wagen. Ik ging direct naar de Office
om te betalen. Op dat zelfde moment kwam daar de
eigenaar van de wagen aan. Schreeuwend riep hij:
"My car is sold for too less money. I want him back".
Een kans die ik natuurlijk gelijk aangreep. "Okee", zei
ik, "honderd surplus" en we praten nergens meer
over". Gelukkig ging hij daarmee akkoord en zo was
ik van een auto af die ik eigenlijk niet wilde en had ik
nog honderd op de koop toe. Ieder jaar in februari is
er zo'n grote veiling in Arizona en als het even kan wil
ik volgend jaar toch weer gaan. Echte veilingtips voor
de Nederlandse veiling doe ik hier niet op. In febru
ari is het altijd prachtig weer en kom ik als herboren
uit Arizona terug. Ik bezit altijd een "bidders pass". In
Amerika veilen ze op een veel hardere wijze dan in
Nederland. Het gaat razendsnel, zodat je het nauwe
lijks kunt volgen. Voordat je je bidders pass hebt opge-
Mercury Parklane uit 1957, voor het veilinghuis.
Een prachtge Philos Ballot uit 1907.
