autobotsing, die met huize 'Elisabetha' te maken had.
Een chauffeur wilde vanuit de uitrit van huize 'Elisa
betha' de Barchemseweg oprijden op het moment,
dat Graaf van Regteren Limpurg in zijn auto voorbij
kwam. De graaf schrok zo erg, dat hij pardoes tegen
de hoekpilaar van het viaduct van de tram aan reed.
Zowel de graaf als zijn vrouw moesten in het Lochem-
se ziekenhuis worden opgenomen.
Verder is er over de periode tot de Tweede Wereldoor
log over huize 'Elisabetha' niets te vinden.
Huize 'Elisabetha' en de Tweede Wereldoorlog (de on
derduiker, de aspirant diacones en de bevrijding)
Gedurende de bezetting van ons land door de Duit
sers werd het ook voor de diaconessen en andere
gasten steeds moeizamer om van huize 'Elisabetha' als
vakantie- en rusthuis gebruik te kunnen maken. Het
bestuur van het L.D.I. besloot daarom het huis in Lo-
chem te gaan gebruiken als opleidingsinstituut voor
aspirant diaconessen. Dat blijkt uit de verhalenbundel
Een ademtocht 1940-1945 van de Lochemer Toon Harkink (1918-1998). Hierin komt huize 'Elisabetha' ook aan de
orde en wel in het verhaal 'Verdwijnen uit je omgeving (omdat de bezetter gebrek aan arbeidskrachten had)'
over Johan Voortman. Het verhaal gaat over het verblijf van Johan op huize 'Elisabetha' gedurende een aantal
oorlogsjaren, maar vertelt ons tevens iets over het gebruik van het huis in die tijd. Johans verhaal door Toon
Harkink volgt hieronder in verkorte vorm, aangevuld met enige extra gegevens over gevechtshandelingen in
de omgeving van huize 'Elisabetha' aan het eind van de oorlog.
Johan was geboren en getogen in het buurtschap Zwiep als zoon van een boer. Hij volgde onderwijs aan de
Prins Hendrikschool aan de Zutphenseweg, daarna de Lagere Landbouwschool in Borculo. Daarna vond hij
werk bij de Coöp. melkfabriek 'De Cloese' in Zwiep. Zeer tot zijn tevredenheid. Maar toen moest hij zich melden
voor de Arbeitseinsatz in Duitsland. Daar had Johan geen zin in. Hij liet zijn persoonsbewijs vervalsen, zodat hij
een paar jaar ouder was. Dan hoefde hij niet te gaan. Maar hij moest wel uit het oog verdwijnen.
Hu sthuis ..Elisabetha"
Daarom dook hij onder bij de zusters diaconessen in rusthuis 'Elisabetha', het vakantieverblijf van de diacone-
sen. Johans leven ging hier verder, maar wel uitsluitend binnen de muren van het huis. Kwamen er bezoekers,
bijvoorbeeld de melkboer, dan kregen ze Johan niet te zien.
Een auto voor het huis op de oprit
