te laten ondergaan. Het bedrijf was kapitaalintensief. Daardoor konden we met weinig personeel
toe, dat altijd zeer toegewijd was. In onze nieuwe fabriek hing ook een elektrische takel. Daarmee
konden de 200 kg zware drums makkelijk in de kettingen op de vrachtwagen worden geladen.
En er was een telefoonverbinding met thuis op de Zwiepseweg. Dat was fijn. Eerder moest eigenlijk
altijd iemand thuis zijn. Onze dochter die toen 6 was, heeft de telefoon wel eens aangenomen 'met
Charlotje van de Fachemol'. Het waren geen klanten die belden. Die hadden daar misschien wel
om kunnen lachen. Je kunt je bijna niet voorstellen dat toen niet in alle gebouwen een telefoon was.
Het hele gezin werkte mee. De beide zonen en onze dochter moesten ook wel eens de handen uit de
mouwen steken of de telefoon opnemen. Ik deed de administratie en werkte ook wel in de fabriek.
Eind 1970 kwam de klad in de lederindustrie net zoals in de textielindustrie. In 1980 zijn we ge
stopt met de productie. De fabriek en de inventaris hebben we verkocht, evenals de kennis over de
productieprocedé. 'Kleine Doe Het Zelf' heeft het pand daarna gekocht en nu zit de fietsenzaak
van Slingeland er in.
Mijn man heeft nog wel een tijd gedacht dat de fabriek zou kunnen worden overgenomen en voor
gezet. Dat zijn oudste zoon Frank het bedrijf zou overnemen. Maar dat zat er niet in. Hij had
meer belangstelling voor economie dan voor chemie. En de lederindustrie lonkte niet meer. De
tijden veranderden en goedkope lonen landen namen de lederindustrie over. Mijn man had zich
inmiddels wel gericht op andere producten. Hij maakte Creme Corniche voor een gezonde huid.
Naast de koeienhuid dus ook aandacht voor de mensenhuid. De parfum kochten we in Grasse als
we in Frankrijk op vakantie waren. Uiteindelijk vroeg het in de markt zetten van crème te grote
investeringen. Toen mijn man 65 werd zijn we gestopt. We hebben hard gewerkt, goeie jaren gehad
en er mooie herinneringen aan overgehouden.
20
Julianaweg
Land van Lochem 2014 nr. 3
