ra
m
lil
Even later fietsten we de Walderstraat in, moeder zoals altijd,
iets achter ons.
Bij Ter Mul staan allerlei soorten dameshoeden en petten in
de etalage. Vlak voor het aannemen in de kerk, zijn ze meestal
zwart, met belletjes eraan. Ook zelfbinders (de voorganger van
de stropdas) voor dames en heren hangen er in allerlei kleuren.
Dan zijn we bij de tuin van Vroom en ik ben blij dat ik van de
stang af kan. Ik heb stijve benen en ze trillen helemaal.
In een hoek staat een duiker, waar je het water kwijt kan (waar
je kunt plassen) en dat kun je goed ruiken. Het is op de zelfde
plaats, waar nu de kelder van het gemeentehuis is.
Het ding is scheef in de grond gegraven en afgesteld op de lengte
van mijn vader. Ik moet opgetild worden en dan lukt het.
Bij Vroom moet ik eerst een paar lange zwarte kousen hebben,
met elastieken die je met ijzeren sluitingen dicht moet doen. Ik
hoef ze niet aan te doen. Het past altijd.
Ook kreeg ik een groene trui met drie grote groene knopen, maar
die moest wel gepast worden. De vrouw van Vroom had thee
gezet, met een H.O. beschuit. De kopjes en schoteltjes waren
van blik en rammelden nogal.
Vader moest één gulden vijfennegentig afrekenen en moeder
kreeg een zwartbonte zakdoek kado. Voordat we daar weg gingen,
kon moeder nog even naar "het huusken" (WC).
Dan de markt op, van Jamin naar de Walderstraat. Op de hoek
was een winkel in dames- en herenkleding van Izak Leverpol. We keken even door het raam naar binnen.
"Moet je eens zien zei moeder. Daar stond een kereltje voor het raam met een pakje aan van ongeveer mijn
maat en er was ook nog uitverkoop. Nou, daar moeten we maar eens naar binnen. We kwamen binnen en uit
het donker achterin de winkel kwamen Leverpol en zijn vrouw tevoorschijn. Ja daar voor het raam stond iets,
dat ons misschien wel aanstond.
Nou, het kereltje werd uitgekleed en ik moest maar eens passen. De vrouw van Leverpol ging mee naar ach
teren, naar de paskamer. Dat was ook de waskamer en de plaskamer.
Het daglicht kwam van boven. Tegen de beide wanden stonden twee grote spiegels, van de vloer tot aan de
zolder. Daar kon je jezelf van voren en van achteren bekijken.
Op de vloer lag een Chinamat. Er was ook een grote roodkoperen pomp met een houten zwengel. Ook stond
daar "het huusken" met een deksel met een koperen knop. Aan de voorkant zaten twee deurtjes, waardoor je
de ton weg kon halen. Het geheel was net zo groot als bij ons de achterkeuken.
Nou, de broek en het jasje aan en voor de spiegel. Ik wist niet eens wie daar stond, toen ik in de spiegel keek.
Het stond vader en moeder goed aan, dus moest het maar doorgaan.
We kregen het nog een stuk goedkoper, want het was daar voor het raam in de zon wat verkleurd. Er moest ook
nog een pet bij, voor het slechte weer. Ja, er moest een rubberen klep aanzitten want dan kon je hem uitwassen.
Ik moest weer mee naar de paskamer. Mevrouw Leverpol kwam met een grote kaart vol met allemaal kleine
metalen vliegmachientjes er op. Ze haalde er eentje af en die moest voor op de pet. Melbournerace stond erop
met de bemanning van het KLM-toestel de Uiver, Van Brugge, Mol, Prins en Parmentier.
De pet was voor mij het voornaamste en iedereen moest dat zien.
Vader moest weer afrekenen, het viel erg mee. Voor vier en halve gulden kon ik naar school.
Nu nog even naar Lichtendaal de bakker, om wat broodjes mee te nemen naar huis. We gaan door de Mo
lenstraat en komen langs de gasfabriek, waar het nogal stinkt, maar een eindje verder bij de lijmfabriek daar
stinkt het naar verrotte botten en gaan je de ogen bijna dicht.
Iets verder kwam de tram van Deventer over een smalle vlonder de Berkel over.
In de oorlog hebben de Duitsers daar nog bommen onder gehangen net als onder de betonnen leuning van de
kanaalbruggen.
Toen ze thuis gezien hadden, wat we hadden meegebracht zei grootvader tegen vader: "Je moet vanmiddag
maar weer naar Lochem, je hebt nu de kleren nog aan en haal voor de andere jongen ook zo'n pakje". Ook
mijn broer heeft toen zo'n pakje gekregen.
En toen kon ik naar school en begon er een heel ander leven.
Kleuterscholen waren er niet en wij moesten direct stil zitten, met de armen over elkaar.
Dat was eerst nog een raar gefriemel om dat voor elkaar te krijgen.
Een volgende keer lezen jullie over mijn belevenissen op school
20
Walderstraat, Lochem
Land van Lochem 2012 nr. 3
