overgeplaatst naar de redactie binnen- en buitenland
in Deventer. Dat moet voor hem niet prettig geweest
zijn, maar hij was toch kennelijk zo aan de krant ver
knocht dat hij de overplaatsing accepteerde. Je kwam
daar nooit precies achter, want bepaalde zaken wer
den nooit uitgesproken en Nico was al helemaal niet
erg mededeelzaam. Het zij zo. Er kwamen andere
jongere collega's, zoals Ton Hissink, Jan Willem van
Gils, Joke Barmentloo, Herman Hulshof en Bob Ge
vers, en toe nog eens een leerling-journalist.
Nico moest dagelijks op en neer naar Deventer en
had daar ook avond- of nachtdiensten. Hij moest dus
de auto houden, wat voor ons betekende dat we er
een moesten kopen. Dick van der Moer kwam er
speciaal voor uit Deventer om te overleggen. Hij
hechtte grote waarde aan het oordeel van Grade en
prees haar om haar inzicht. Er kwam dus een auto,
een Renault 4, een koekblik. We zijn er op de Ver
lengde Albert Hahnweg mee uit de bocht gevlogen
en tegen een boom beland. De wagen werd bij Lange-
veld uitgedeukt en overgespoten. In Hengelo (O)
botsten we tijdens veel regen tegen een vrachtauto.
Ook daar alleen blikschade en veel schrik. Het eerste
viertje werd uiteindelijk ingeruild voor een tweede
met een iets zwaardere motor en daar toerden we
overal mee heen. We hebben er zelfs het hele gezin
met wat bagage van De Hoch naar Lochem mee ver
voerd. De viertjes werden gevolgd door een Renault
5 en die werd in Hengelo (O) in de kreukels gereden
door een vrachtwagen, waarvan de bestuurder geen
voorrang verleende. Doordat ik razendsnel naar links
uitweek, brachten we het er levend af. De auto
perikelen werden afgesloten met een Renault 11 en
toen die op was, was het gedaan met autorijden. Een
echte liefhebber ben ik nooit geweest. Het was in
bepaalde gevallen een noodzakelijk vervoermiddel,
meer niet.Gedurende de jaren zeventig werd ons ge
zin geleidelijk aan kleiner doordat de oudsten uitvlo
gen. Suus naar Nijmegen en later naar Leeuwarden.
Petra eerst naar Amerika in 1972 en vervolgens als
onderwijzeres naar Enschede. In die periode hebben
we ook nog 'eventjes' de woning aan de Mauritsweg
binnenskamers verbouwd. Harry Ossenkoppele was
ons daarbij behulpzaam, want tussen het zijkamertje
en de huiskamer, die aan elkaar getrokken werden,
moest een steunbalk geplaatst worden omdat een
dragende muur verviel. We kregen daardoor wat meer
leefruimte en voor Ma werd één van de slaapkamers
tot hobbykamer getransformeerd.
Afscheid
In het jaar 1979 werden belangrijke beslissingen ge
nomen. De verhoudingen bij de krant waren eigen
lijk niet meer zo erg leuk. Ik ergerde me teveel aan
bepaalde standpunten van sommige collega's. Een
generatiekloof noemde Dick van der Moer dat. Ik
had al eens geopperd om overgeplaatst te worden
naar de eindredactie in Deventer, maar daar wilde de
hoofdredacteur niets van weten. 1979 was ook het
jaar van de eerste VUT-regelingen. Voor journalisten
lag het aanvankelijk wat moeilijk, want hoe moest de
regeling gefinancierd worden? Uiteindelijk was de
Grafische Bond zo coulant om die financiering op
zich te nemen. Ik was in 1979 63 jaar geworden en
dan kon je met de VUT om plaats te maken voor
jongeren. Ten aanzien van dit laatste was ik nogal
sceptisch, want de praktijk had in andere sectoren
van het bedrijfsleven al uitgewezen dat ouderen lang
niet altijd werden vervangen door jongeren. Hoe het
zij, Dick van der Moer kwam met het voorstel om
mij te vervangen door een jonger iemand. Hij kwam
er speciaal voor uit Deventer om er met Grade over
te praten, want zoals eerder gezegd hij hechtte veel
waarde aan haar oordeel. Financieel zou ik er niet op
achteruit gaan, want de VUT-regeling voorzag in een
uitkering van honderd procent. Samen kwamen zij
tot de conclusie dat het verstandig zou zijn om ermee
op te houden en zo geschiedde. Het enige wat ik moest
inleveren was twee jaar een periodieke verhoging,
want ik was nog niet aan mijn maximum. Maar bij
mijn afscheid in januari 1980 is dat door cadeaus en
vakantie-uitkeringen ruimschoots goed gemaakt. Dat
afscheid is luisterrijk gevierd. Er werd een speciale
pagina van de GOC aan gewijd met verhalen van de
collega's Joke Barmentlo, Ton Hissink, Bob Gevers,
Jan Willem van Gils en Willy H. Heitling. Het afscheid
werd gevierd in Buitencentrum Ruighenrode, samen
met Grade en de kinderen, plus talrijke genodigden,
waaronder het gemeentebestuur van Lochem en col
lega's van KCB. Henk Braakhekke maakte foto's en
daarmee is een flink album gevuld. Adjunct-hoofdre
dacteur Leo Enthoven hield een leuke toespraak en ik
moest iets doen wat ik nooit eerder had gedaan, na
melijk kranten bezorgen. In dit geval mijn eigen krant
bij alle aanwezigen. Joke Barmentlo was mij daarbij
behulpzaam.
Voorlichter
Vrijwel onmiddellijk nadat ik met de VUT was ge
gaan werd ik benaderd door burgemeester Beuke en
gemeentesecretaris Wim Boon voor de functie van
parttime voorlichter van de gemeente. De bedoeling
was om t.z.t. iemand in vaste dienst aan te stellen,
maar men wilde eerst wat meer inzicht hebben in de
aard van de werkzaamheden en de financiële
lasten.Mijn taak zou voornamelijk bestaan uit het her
schrijven van ambtelijke berichten en mededelingen
en die voorlichtingspagina zou regelmatig in De
Berkelbode worden opgenomen. Aldus geschiedde.
Overeengekomen werd dat ik de uren die ik aan dat
werk besteedde zou noteren en dat het tarief f.40 per
uur zou bedragen. Later werd dit omgezet in een vast
bedrag per maand. Ik ging meteen aan de slag, maar
werd al spoedig gewaarschuwd door Dick van der
Moer, hoofdredacteur van KCB, dat Vutters geen
betaalde arbeid mochten verrichten. Voorlopig werd
het dus vrijwilligerswerk, waar ik later nog wel een
vergoeding voor kreeg. Maar toen was ik 65 en dus
gepensioneerd.Wat het werk betreft werd eigen ini
tiatief wel op prijs gesteld, maar wel altijd in overleg
met de heer Boon. Zo herinner ik in de weken voor
afgaande aan de raadsverkiezingen ettelijke pagina's
26
Land van Lochem 2009 nr. 2
