Rechtbankverslaggever Willy H. Heitling
Intussen gingen de werkzaamheden voor de krant
gewoon door en ik maakte kennis met Willy H.
Heitling, freelance journalist en rechtbank
verslaggever. Hij versloeg bijvoorbeeld voor prak
tisch alle in het oosten verschijnende dag- en nieuws
bladen - en dat waren er toen nogal wat - de zittin
gen van de bijzondere rechtbanken, die collabora
teurs berechtten. Zelf had Willy deel uitgemaakt van
de verzetsbeweging en hij had aan de Rozenhoflaan
in Zutphen ondergedoken gezeten. Veel zei hij er nooit
over, ook later niet toen we vaak samen voor de GOC
op pad waren, maar eenmaal viel de naam Somer,
eigenaar van een drukkerij in Brummen. Die was tij
dens de bezetting door de Duitsers opgepakt en ver
moord, maar Willy was de dans ontsprongen.
We zaten een beetje in hetzelfde schuitje: hij was kap
per in Warnsveld geweest, ik bakker. Door een
correspondentschap voor de katholieke Gelderlan
der en tijdens de bezetting door een samenwerking
met fotograaf Zeijlemaker uit Zutphen was hij in de
journalistiek terecht gekomen. In de beginperiode van
de bezetting leverden beiden foto's en verhalen aan
verschillende periodieken en met name aan De Tele
graaf. Soms waren dat spookverhalen en andere ver
dichtsels, die erin gingen als koek. Willy was een
echte verhalenschrijver, hetgeen vooral later in zijn
samenwerking met de redactie van de GOC tot ui
ting kwam. Voordat Willy freelance ging werken was
hij na de bevrijding eerst fulltime werkzaam bij de
regioredactie van De Gelderlander in Doetinchem,
maar daar kreeg hij ruzie met de hoofdredactie en
gaf er de brui aan. Bij de rechtbank was Willy snel
een vertrouwde en gerespecteerde figuur. Zo zelfs
dat mr. van der Giesen, een strenge rechtbank
president, waarvoor iedereen ontzag had, 's mor
gens om tien uur de zitting schorste toen hij zag dat
verslaggever Heitling nog niet aanwezig was. Die had
namelijk nog wel eens de gewoonte om ergens op
het laatste nippertje of een beetje te laat binnen te
komen vallen. Na een kwartier heropende de presi
dent de zitting, want Willy was intussen gearriveerd,
maar moest natuurlijk wel even horen dat er op hem
gewacht was. Zijn rechtbankverslagen waren zeer
minutieus, maar ook beschouwelijk van aard. Hij
spaarde de veroordeelden niet, maar dreef de zaken
ook niet op de spits. Soms dreef hij enigszins de
spot met bepaalde zaken, maar die verslagjes - of
eigenlijk verhaaltjes - kwamen niet in de GOC, om
dat het vrijwel altijd over mensen uit het oosten van
het land ging. 'Dat kun je niet maken. Daar heb ik
andere afnemers in het westen des lands voor'. zei
Willy. Er is ooit zelfs een bundeltje van die rechtbank
verhaaltjes verschenen. Soms stuurde Willy zijn ver
slagen op, maar soms bracht hij ze ook zelf ter re
dactie en zo ontstond een samenwerking die vrijwel
tot zijn dood heeft geduurd.
Kris Kras Krabbels
Bekend en geliefd bij veel abonnees was zijn weke-
lijkse serie Kris Kras langs de Berkel, waaruit ten
slotte zijn boek De Achterhoek is ontstaan. Die serie
kreeg een vervolg met Kris Kras Krabbels en daar
voor gingen we meestal 's maandags samen op pad.
Willy interviewde her en der allerlei personen en ik
maakte de foto's. We trokken de hele Achterhoek
door, van Rekken tot Gorssel en van Markelo tot
Zelhem of Hengelo (Gld). We kwamen praktisch al
tijd met een of twee verhalen met bijbehorende fo
to's thuis. De opzet was om iedere maandagmiddag
twee personen te interviewen, doch dat lukte niet
altijd. De tijd die dan over was brachten we meestal
in de kroeg door. Vaak bij Johan Semmelink in
Barchem, want die had nog wel eens een nieuwtje.
Meestal reden we rond in een auto van de zaak, maar
als die niet beschikbaar was reed Willy zijn Dafje voor.
Met die Daf reed hij op de rijksweg onder Vorden
eens een jongetje aan dat plotseling de weg overstak.
Het jongetje liep weinig letsel op, maar bleek afkom
stig uit het nabij gelegen woonwagenkamp. De knaap
moest thuis gebracht worden, dus wij met loden
schreden op pad. Het bleek erg mee te vallen. Het
jongetje kreeg er verbaal flink van langs en wij wer
den bedankt voor het thuisbrengen. Op dezelfde rijks
weg van Vorden naar Ruurlo, komend vanuit de buurt
schap Linde, merkten we plotseling dat er een band
lek was. Auto aan de kant en wiel verwisselen. 'Denk
eromzei Willy, de moeren goed aandraaienAldus
geschiedde met gevolg dat een van de moeren af
knapte, zodat we toch nog naar de garage moesten.
We gingen vaak af op jubilea van verenigingen of
personen. Zo waren we op zeker moment in Borculo
waar de muziekvereniging Volharding zoveel jaar be
stond. Het werd een avondsessie, want dan hadden
bestuur en oud-leden de meeste tijd. Plaats van han
deling: een café. Willy schreef en ik fotografeerde tot
de film op was. Toen pas bleek dat een belangrijk
persoon ontbrak en die zou het niet leuk vinden, wan
neer hij niet met foto en al in de krant kwam. Het
was intussen al tamelijk laat geworden, maar de man
werd desondanks opgebeld, kwam netjes aangekleed
opdagen, zette zich bij de groep en werd gefotogra
feerd, doch zonder dat er een film in het toestel zat.
We hebben later nooit naar de afloop geïnformeerd,
maar Willy had wel een goed verhaal.
Willy had vaak heel goede ideeën om de krant te
promoten. Hij organiseerde een opstelwedstrijd voor
de abonnees, stelde een krant samen waarin het ging
over de ontwikkeling die de Achterhoek in de eerste
twintig jaar na de bevrijding had doorgemaakt.
Kortom, hij was een waardevolle kracht voor ons en
werd dan ook nogal eens door Nico Scheen gecon
sulteerd. Willy viel ook in als Nico of ik met vakantie
waren. Al was hij het niet altijd eens met het beleid,
hij werkte toch graag voor de GOC.
'Als ik ergens kom en zeg dat ik voor GOC werk,
word ik altijd heel vriendelijk ontvangen. Veel vrien
delijker dan wanneer ik voor andere kranten kom',
zei hij eens. Willy werd voor mij een echte vriend en
30
Land van Lochem 2008 nr. 3
