In 1940 ontstond er door de oorlog een benzineschaarste waardoor veel automobilisten weer gingen fietsen.
Cijfers uit 1940 leren, dat er toen op 8,8 miljoen inwoners 3,6 miljoen belastbare fietsen waren, die iets meer
dan 9 miljoen gulden opleverden. Daarnaast waren er 442.713 kostenloze plaatjes in omloop.
Hoewel het plaatje van 1942 in ontwerp en produktie al klaar was, werd het op 1 mei 1941 tot ieders vreugde
toch afgeschaft. De bezettende macht, de Nationaal Socialistische Beweging (NSB), gebruikte de afschaffing
van het inmiddels zo gehate rijwielbelastingplaatje zelfs in haar propaganda, want de afschaffing was immers
een Duitse maatregel. Ach ja, laten we het er maar op houden dat dit - de afschaffing van de Rijwielbelasting
- het enige positieve is dat Seys Inquart en zijn makkers voor ons hebben betekend.
Veel plezier hebben de fietsers er overigens niet van gehad. Al spoedig waren er immers geen fietsen meer te
koop en al spoedig daarna waren er zelfs voor de nog aanwezige fietsen geen banden meer te krijgen.
Uiteindelijk namen de Duitsers alle bruikbare fietsen in beslag voor omsmelting van het metaal voor gebruik in
de oorlogsindustrie.
De on-sociale rijwieibelasting, die onevenredig
zwaar drukt op den eenvoudigen werker en zijn
gezin, waartegen de N.S.B. gedurende het demo
cratische regiem vergeefs streed, moge in
dezen tijd, die op het belang der gemeen
schap gericht is, geheel verdwijnen
Na de oorlog werd er nog wel gepraat over een voortzetting van de rijwielbelasting, maar gelukkig is het bij
praten gebleven.
10
NSB-propaganda. Met name in het westen van ons land (de
'Randstad') werden deze propagandabiljetten op lantaarnpalen
geplakt.
De afmetingen van dit biljet zijn 9 x 10 cm.
1940-1941: het laatste Rijwielbelastingplaatje
Afmetingen 31 x 56 mm, gemaakt van messing
0,32 mm.
Geldigheid: 1 augustus 1940 t/m 31 juli 1941. Op
1 mei 1941 afgeschaft
Aantal in omloop gebrachte exemplaren:
3.212.171
Land van Lochem 2008 nr. 1
