Zestig jaar bevrijding
Uw herinneringen aan het einde van de Tweede Wereldoorlog
Zestig jaar geleden kwam er een einde aan de Tweede
Wereldoorlog. De bevrijding van Nederland wordt dit voorjaar
uitgebreid herdacht. Voor velen is dat de aanleiding om
herinneringen op te halen aan de vaak onvergetelijke
gebeurtenissen tijdens de laatste oorlogsdagen en de vreugde
rond de bevrijding. Vorig jaar vroegen wij u uw bijzondere
herinneringen op papier te zetten en uw bevrijdingsverhaal
te vertellen in Land van Lochem. Er zijn zoveel reacties
binnen gekomen, dat de redactie heeft besloten dit eerste
nummer vrijwel geheel aan de bevrijding te wijden. Wij willen
alle auteurs natuurlijk hartelijk bedanken voor hun spontane
bijdrage!
Ook na afloop waren stempels belangrijk
Ampsen-Lochem via Enschede
Nadat ik in de oorlogsjaren in
een gevangenis in Duitsland
had gezeten was ik ondergedoken
in de Noordoostpolder, afgekort
met de letters NOP, wat voor mij
en duizenden onderduikers bete
kende: Nederlands Onderduikers
Paradijs. Nu wil ik het niet hebben
over wat we daar beleefd hebben,
maar over mijn terugtocht baar
Lochem, na de bevrijding. Ik was
aan het zwerven geraakt door
Friesland en de kop van Overijssel
en had de bevrijding van een groot
deel van Friesland en de kop van
Overijssel meegemaakt. Dat was
een paar weken later dan in de
Achterhoek.
Maar de tijd kwam dat ik er naar
verlangde mijn familie weer te be
groeten, die ik in zo'n lange tijd
niet had gezien.
Zo brak eindelijk de dag aan
waarop ik gelukkig naar Lochem
zou terugkeren. Op een zekere
morgen al vroeg vertrok ik uit het
plaatsje Blokzijl. Dat moest per fiets
gebeuren. Ik hoopte nog diezelfde
avond thuis te zijn. Maar je mocht
in die tijd als burger niet verder
weg dan 1 km van je woonplaats.
Door tussenkomst van een zeer be
vriende commandant van de Bin
nenlandse Strijdkrachten had ik van
een Canadese commandant een
doortochtbewijs gekregen van
Friesland naar Lochem. Zo vertrok
ik vol goede moed op Lochem aan.
Maar dat viel even tegen. Want
overal waren de bruggen opgebla
zen en de wegen versperd. En ik
meest zonder kaart mijn weg maar
zoeken. Zo kwam ik 's avonds
doodmoe en dorstig na veel om
zwervingen in Olst aan, bij een fa
milie die vroeger in Lochem ge
woond had. Die mensen zeiden dat
het dom zou zijn om de reis naar
Lochem zo laat nog voort te zet
ten. Zij praatten zo lang dat ik be
sloot om daar dan maar te over
nachten.
Broek gescheurd
Nu had ik de vorige nacht tussen
Giethoorn en Wanneperveen mijn
broek helemaal gescheurd bij een
val met de fiets over een wegver-
sperring. Die mevrouw wilde de
broek nog even voor mij herstel
len, waarvoor ik zeer dankbaar
was. Ik hoop dat die mevrouw, die
nu weer in Lochem woont, dit
leest. Dan kan ze zien dat ik dat
nog niet vergeten ben. Maar nu liep
diezelfde dag mijn doortochtbewijs
af. Diezelfde avond ging haar he
laas inmiddels overleden man met
mij naar een hotel in Olst, waar En
gelse officieren in kwartier waren
om te zien, of ik het bewijs ver
lengd kon krijgen. Dat lukte, na de
mededeling daar gekregen te heb
ben, dat ik de volgende dag eerst
naar het Singel in Deventer moest
om daar een stempel van de En
gelse staf op mijn bewijs te laten
zetten. Anders kon ik het Twente
kanaal niet over. Zo ging ik de vol
gende dag in de richting Deventer
en meldde me bij die Engelse mili
taire staf. Daar kreeg ik te horen
dat ik maar moest doorrijden naar
Laren, de papieren waren in orde.
In Laren lag de laatste Engelse post
en daar kon ik het stempel ontvan
gen.
11
Lenfe 1945
Holland houdt zijn vlag in fop!
Land van Lochem 2005 nr. 1
